در میان شخصیت‌های تاریخی سده‌های اخیر، هیچ نامی چون نام بنیانگذار کبیر جمهوری اسلامی در قلب ملت ایران جای نداشته است. حضرت امام(ره) با دم مسیحایی خود توانست نهضت اسلامی ملت ایران را بعد از سالیان طولانی حاکمیت استبداد و استعمار به پیروزی برساند و در این مسیر تمامی امت با گرایش‌های فکری، اعتقادی و سیاسی و فرهنگی مختلف را بسیج نموده و در مسیر تحقق استقلال و آزادی و جمهوری اسلامی هدایت نماید. دست‌یابی به این موفقیت و این جایگاه رفیع ( که حاصل تسخیر قلب‌ها و مغزها بود و تجلی آن استقبال تاریخی از ایشان در بهمن 57 و وداع باشکوه در خرداد 68) جز به اخلاص این بزرگمرد و نگاه فراگیر و فراجناحی ایشان میسر نبود.

حضرت امام(ره) از همان ابتدای آغاز نهضت اسلامی، اصل و بنای عمل سیاسی خود را توجه به منافع ملت و حرکت در مسیری بالاتر از تعلقات تنگ جناحی و سیاسی قرار داد. وی به مثابه پدری بود که گاه دست نوازش و گاه نگاه غضب آلود خود را نسبت به عملکرد جریان‌های سیاسی کشور نشان می‌داد، تلاش می‌نمود تا ضمن حفظ همه فعالین سیاسی معتقد به اسلام و انقلاب و مردم، آنها را در مسیر صحیح سیاست ورزی هدایت و راهنمایی کند.

حضرت امام(ره) تا پایان عمر گران‌بارشان مبتنی بر همین اصل عمل کرد و همین ثبات در مسیر حق بود که امروز نیز هیچ یک از جریان‌های سیاسی نخواهند توانست نام ایشان را به نفع خود مصادر نمایند. ملت ایران نیز چنین نگاه تقلیل‌گرایانه و تنگ نظرانه را نخواهند پذیرفت و بدون شک نسبت به آن واکنش نشان خواهند داد. بدون شک آلوده ساختن نام ایشان به رقابت‌های سیاسی و هرگونه بهره برداری جناحی از وابستگی‌های نسبی، سببی، و ... ایشان، حرکت در طریقی است که نه تنها مورد رضایت آن عزیز سفر کرده نخواهد بود، بلکه در میان ملت بصیر ایران نیز با واکنش همراه خواهد بود.

این وضعیت برشمرده، شرایط حساسی را برای فعالیت‌های سیاسی - اجتماعی همه منسوبین به حضرت امام(ره) ایجاب می‌کند و فرصت‌ها و محدودیت‌هایی را به همراه خواهد داشت که باید نسبت به آن هوشیار و پایبند باشند.

به عنوان نمونه با فرا رسیدن موسم انتخابات پنجمین دوره انتخابات مجلس خبرگان و همزمانی آن با برگزاری دهمین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی فضای عمومی کشور کاملا سیاسی شده و بر رونق بازار سیاست و جنب و جوش‌های احزاب و گروه‌های سیاسی افزوده است. در این بین ورود نواده حضرت امام (ره) به عرصه نامزدی مجلس خبرگان، رخدادی است که برای اولین بار اتفاق افتاده است. این حرمت از یکسو نویدبخش و از دیگر با نگرانی‌هایی همراه است.

از سویی حضور چنین عزیزانی از خاندان بزرگ حضرت امام(ره)، هم به نحوی از حقوق اولیه ایشان به حساب می‌آید که نمی‌توان آن را نادیده گرفت، و هم آنکه با توجه به عزت این نام، با استقبال باشکوه مردمی همراه خواهد بود. همچنین این اقدام می‌تواند فرصتی مناسب برای زنده نگه داشتن آرمان‌ها و اندیشه‌های آن حکیم بزرگ زمانه ما باشد.

بدون شک تکرار نام خمینی(ره) و استقبال ملت از این نام بر خشم و غضب دشمنان این ملت خواهد افزود و آنان را از تسلط بر سرنوشت این کشور بیش از پیش ناامید خواهد کرد. چرا که نام "خمینی" تداعی بخش مفاهیمی کلیدی چون حکومت اسلامی، ولایت مطلقه فقیه، دشمن شناسی، استکبارستیزی، عزت اسلامی، استقلال، هویت دینی، آزادی اسلامی، مردم‌سالاری دینی و ... است و تکرار این کلیدواژه‌ها خواب را از چشمان استکبار در طول دهه‌های اخیر ربوده است. لذا این حضور بسیار گرانقدر و ارزشمند بوده و بر لطافت و طراوت و طهارت فضای انتخابات آتی خواهد افزود و باید از آن استقبال نمود.

از سویی دیگر حضور خاندان و منسوبین حضرت امام(ره) در عرصه‌ی سیاسی با این نگرانی همراه است که نکند جریان‌ها و گروه‌های سیاسی فرصت‌طلب درصدد مصادره این نام برآیند و با اینکار اهداف زودگذر و تنگ‌نظرانه جناحی خود را دنبال نمایند! آنچه این دغدغه را افزون می‌کند تحرکات سیاسی جریان‌هایی است که متاسفانه عملکرد قبل قبولی در طول سال‌های اخیر نداشته و روز به روز از گفتمان و اندیشه حضرت امام(ره) فاصله گرفته‌اند. اوج این بداخلاقی و انحراف را می‌توان پس از حوادث خلاف قانون بخشی از این جریان در انتخابات سال 88 مشاهده نمود که با توهین و افترا و اتهام مکرر به بنیانگذار انقلاب اسلامی همراه بود.

در سال 1389 درست در شب سالگرد ارتحال حضرت روح الله(ره)، یکی از قلم‌بدستان فتنه‌گر به میدان آمده و با نوشتاری خطاب به سران فتنه، از آنها می‌خواهد که از نام امام خمینی(ره) فاصله بگیرند و از خط امام اعلام برائت نمایند! "اکبر گنجی"؛ عنصر فراری حامی فتنه، با ادبیاتی توهین آمیز حضرت امام(ره) را متهم به جنایت کرده می‌نویسد: «آیت الله خمینی که حفظ نظام را مهمتر از کلیه احکام شرعی به شمار می‌آورد و آن را تئوریزه کرد، برای حفظ نظام هر عملی را مجاز می‌دانست. مگر در تابستان 1367 چند هزار زندانی سیاسی به حکم او قتل عام نشدند؟ سرسپردگی به آیت الله خامنه‌ای با سرسپردگی به آیت الله خمینی تفاوتی ندارد، هر دو مصداقی از نظام سلطانی را به نمایش گذارده و می‌گذارند.» 

این مزدور وابسته به دستگاههای جاسوسی آمریکا که متاسفانه با قاطعیت از موسوی وکروبی حمایت می‌کند، در نوشته دیگری که با عنوان "آیت الله خمینی؛ بی‌گناه یا..." در تاریخ 27/3/89 نوشته است، با صراحت و بیشرمی بیشتری آن "عزیز سفر کرده" را مورد بی‌احترامی قرار می‌دهد و می‌نویسد: «چه کسی نمی‌داند که آیت الله خمینی آمر جنایت علیه بشریت بود؟» وی حضرت امام را متهم به دیکتاتوری کرده و می‌نویسد: «آیت الله خمینی هیچ مرجع تقلیدی را که موضعی انتقادی اتخاذ می‌نمود را تحمل نمی‌کرد.»! و در ادامه می‌افزاید: «... مسأله این بود، در این کشور هیچ کس نباید مطرح شود. هر کس مطرح می شد، کارش را می ساختند. در دهه ی اول انقلاب، باید، فقط آیت الله خمینی مطرح می‌گشت...»!؟

در گامی دیگر "محسن کدیور" یکی دیگر از ضدانقلابیون فراری که اتفاقا از تئوری‌پردازان این جریان سیاسی به حساب می‌آید، نامه‌ای خطاب به حجت الاسلام سید حسن خمینی،(26/3/89) می‌نویسد و از ایشان می‌خوا‌هد تا به عنوان "یکی از نوادگان فاضل مرحوم آیت الله خمینی" از رکن اساسی اندیشه سیاسی حضرت امام که نظریه ولایت مطلقه فقیه باشد اعلام برائت کرده و «اعلام امیدواری می‌کند که سید حسن در تحقیقاتشان به این نتیجه برسد که ولایت شرعی فقیه بر مردم، فاقد مستند معتبر عقلی و نقلی است»!

وی با صراحت اعلام می‌دارد که حضرت امام(ره) در کارنامه خود از "چند خطای نه چندان کوچک" برخوردار است که در صدر آن ارائه مکتب سیاسی ایشان مبتنی بر نظریه " ولایت انتصابی مطلقه فقیه" قرار دارد! وی با متهم کردن نظام اسلامی و در راس آن ولایت مطلقه فقیه، خطاب به نواده حضرت امام(ره) می‌نویسد: «از آنجا که اصل ولایت فقیه و مصداق فعلی آن (بنا به شهادت مرحوم پدر شما و سه نفر دیگر از سران نظام در آن زمان) مورد رضایت آیت الله خمینی بوده است، آیا علاوه بر براهین نظری، ارزیابی منصفانه دو دهه اخیر بالاترین دلیل بر بی اعتباری این نظریه نیست؟ پرسش جدی این است: خط امام این "خطای فاحش" را چگونه می خواهد اصلاح کند؟»

متاسفانه اینچنین ادعاهای واهی و اتهامات دروغین توسط بزرگان این جریان و مخاطبین این نامه‌نگاری‌ها بی‌پاسخ ماند و واکنش در خوری را به همراه نداشت که حکایت از عدم تمایل برای مرزبندی با این منحرفین داشت.

حال با گذشت چند سال از فتنه 88، جریان سیاسی که چنین کارنامه‌ای در ضدیت با حضرت امام(ره) به استقبال از ورود نواده حضرت امام(ره) به میدان رقابت انتخابات مجلس خبرگان شده است! طبیعی است که چنین اقداماتی حساسیت و نگرانی دلسوزان نظام اسلامی و مریدان و شاگردان مکتب حضرت روح الله(ره) را به همراه داشته باشد.

در اولین گام بنظر می‌رسد که نواده حضرت امام(ره) باید با اعلام موضع صریح در برابر این جریان صف آرایی کرده و مرزبندی خود با دشمنان و کینه‌وزان حضرت امام(ره) را علنی و آشکار نماید. در گام بعدی تاکید بر آرمان‌های حضرت امام(ره) و بازخوانی شاخصه‌های مکتب سیاسی ایشان در این ایام بار دیگر موجب یاس و ناامیدی طمع ورزان و منحرفین خواهد شد.

البته ورود شایسته حجت الاسلام سیدحسن خمینی و اعلام حضور مستقل در انتخابات، نویدبخش ناامیدی این جریان است و ضروری است که بر این استقلال و فراجناحی بودن تاکید ورزیده شود. به واقع سیدحسن نباید اجازه دهد تا رای به ایشان، رای به جناحی خاص تعریف شود، چرا که اولا این اقدام از میزان آراء وی خواهد کاست، و مهمتر از آن موجب تقلیل و فروکاستن از نام امامی خواهد شد که این خاندان بدان منتسب است. حضرت امام(ره) همواره باید فراتر از جناح‌ها و نگاه‌های تنگ نظرانه تعریف شود و حفظ این مهم بیش از هرکس برعهده منسوبین و نزدیکان و خاندان امام و در گام بعدی دوستان و شاگردان مکتب ایشان است.

نام حضرت امام(ره) برای همیشه تاریخ باید مقدس بماند و خواهد ماند. فرصت طلبان هرچند ممکن است که چندصباحی با شیادی و معرکه‌گیری سیاسی، اذهان عمومی را دچار خطا و غفلت کنند، اما باید بدانند که نام خمینی زنده است، تا نهضت اسلامی زنده است و تا ملت بصیر ایران زنده‌اند و تلاش‌های ایشان برای تحریف و تخریب و به فراموشی سپردن نام امام(ره) آب در هاون کوبیدن است. حضرت امام(ره) شجره طیبه‌ای است که ریشه در باورهای الاهی یک ملت با تاریخی هزاران ساله دارد و ثمره تلاش آن بزرگمرد برای همیشه تاریخ باقی خواهد ماند.

چراغی را که ایزد برافروزد/ هر آنکس پف کند ریشش بسوزد