اینکه بعضی شنیده ها و گفته های به اصطلاح روشن فکرانه از رسانه های معاند به گوش می رسد، یا از زبان   عده ای که با تجزیه و تحلیل و پرسش گونه زندگی کردن سعی در رسیدن به جواب را دارند! فعلاً بماند.

سال ها از پیروزی انقلاب گذشته و نقد های مختلف به شخصیت ها و سازمان های مختلف شده و این رویه همچنان نیز ادامه دارد.

 یکی از نقد هایی که در کوچه و خیابان از عوام به گوش می رسد و بصورت همه گیر گوش تا گوش انتقال پیدا کرده ،نقد به روحانیت است. بی پروا می گویم یکی از خصلت های مردم کشور های توسعه نیافته خوراک پذیر بودن آنهاست. بدون اینکه از طریق استدلال و اگاهی به حقیقت چیزی برسند صرفاً بر اساس شنیده ایی که نامش را می توان اطلاعات گذاشت آن را می پذیرند و با هر انگیزه ای آن را تکرار می کنند. در تاکسی و یا در نانوایی و یا در محفلی که به هر حال به زندگی روز مره ما نزدیک تر است چیز هایی به گوش می رسد که نمی دانم منشاء اش کجاست و چگونه در ذهن متکلم نقش بسته است. به عنوان نمونه اگر بخواهی شکل و شمایل ادبی تری به شنید ه ها بدهی شنیده می شود که   آیا نقش روحانیت در جامعه کمرنگ شده ؟ آیا سایه میرزای شیرازی، آیت الله مدرس، شهید مطهری، نواب صفوی و ... هنوز در جامعه اسلامی وجود دارد؟

به ضرس قاطع می گویم روحانی همان روحانی است. نقش و مبارزه روحانیت از قبل از پیروزی انقلاب و در آن شرایط حساس زمانی در تاریخ ثبت و ماندگار شده است. لازم نمی دانم از شکنجه ها و نقش برجسته روحانیون در به ثمر رسیدن انقلابی بگویم که اگر این جان بر کفان نبودند ...

در طول تاریخ و در ادوار مختلف امامان برخورد های متفاوتی داشتند و در هر برحه از زمان به فراخور زمانه الگوی رفتاری خاصی را پیش می گرفتند. تاریخ مصداق های فراوانی از نوع رفتار امامان و مخصوصاً زمان پیامبر و هنگام تشکیل حکومت اسلامی در صدر اسلام را دل خود جا داده است که کمی مطالعه در این زمینه صحت این گفتار را تأیید خواهد کرد.

قبل از انقلاب و زمانی که قدرت دست طاغوت بود در گوشه کنار کشور روحانیون در کنار مردم و سایر اقشار مختلف جامعه به تبلیغ اسلام و مبارزه با رژیم ستم شاهی می پرداختند. این گروه ها به صورت غیر رسمی و در شرایطی که کوران محدودیت های رژیم در همه صحنه های جامعه به چشم می خورد و ساواک با هر کنشی از سوی اسلام خواهان واکنشی نشان می داد و برخورد می کرد، قادر بودند سره از ناسره را تشخیص و ثابت قدم در صحنه حضور یابند. آن زمان هر کس از منظر خود و با هر ابزار و وسیله ای به مبارزه با طاغوت بلند شده بود. تحریم تنباکو، گروه فدائیان اسلام، سخنرانی های روحانیون، شعار نویسی ها و صدها مورد دیگر نمونه ای از حضور و فعالیت چشم گیر شخصیت هایی است که مورد اماج هر حمله ای قرار گرفتند اما حاضر نشدند زیر پرچم طاغوت بمانند.

به برکت نفوذ اسلام دردل امت شیعه ایران، انقلاب به بار نشست و حکومت اسلامی تشکیل شد. در طول سال های بعد از انقلاب وزارت خانه ها و نهاد آموزشی و یکایک دستگاه های کشور با تعریف مشترک قانون اساسی در زیر پرچم ولایت فقیه و یک قانون اساسی اسلامی به جلو حرکت نمودند. بنابراین دانشگاه ها و حوزه و سایر نهاد های فرهنگی بعد از تشکیل حکومت اسلامی به طور نظام مند در سایه حکومت اسلامی به فعالیت پرداختند و دوره تک روی ها به اتمام رسید.بنابراین   در دوره ای که حکومت اسلامی اینگونه در جامعه سایه گسترده و کشور های مسلمان در قالب بیداری اسلامی علیه حکومت دیکتاتوری خود قیام کرده اند، ضرورتی نیست که شخصیت ها به طور انفرادی و یا در قالب های کوچک برای مبازره با ظلم برخیزند. زیرا فلسفه تشکیل شدن حکومت اسلامی در این سامان همین بوده که در برابر کفر بایستد و در دفاع از ارزش های اسلام دستورات الهی و مشی قران را پیش بگیرد. پس روحانی همان روحانی است اما زیر پرچم حکومت اسلامی است. حرکت انفرادی در چنین بدنه ای منسجم و الهی ضرورتی ندارد زیرا همه زیر پرچم الهی ولایت فقیه و حکومت اسلامی هستیم.