باید توجه داشت که دکتر روحانی هر چه از نامیدن خود به عنوان اصلاح طلب طفره رفت، اما از منتسب کردن خود به هاشمی رفسنجانی و استفاده از اعضای حزب کارگزاران در ستاد های انتخاباتیش ابایی نداشت. نفوذ کارگزاران در ستاد های روحانی تا جایی بود که در همان روزهای آغازین تبلیغات انتخابات یازدهم، برخی از اصلاح طلبانی که برای حمایت از روحانی بر خاسته بودند از حجم نفوذ کارگزاران انتقاد کرده و حتی تهدید به عدم حمایت کردند.

در انتخابات یازدهم روحانی هرگز خود را به عنوان اصلاح طلب معرفی نکرد در حالی که عارف کاملا با پرچم اصلاح طلبی وارد عرصه شد و این در حالی است که بعد از انتخابات اصلاح طلبان پیروزی روحانی را پیروزی اصلاح طلبی تلقی کردند. اما باز هم روحانی این جو سازی های سیاسی را تایید نکرد و در مقابل اصلاح طلبان در مواجهه با سیاست سکوت رییس جمهور منتخب، احساس خطر کرده و به تهدید وی روی آوردند. هشدار رییس ستاد عارف به روحانی مبنی بر در نظر گرفتن وزن سیاسی اصلاح طلبان در چیدمان کابینه و پیش گویی خاتمی از گزینه وزارت ارشاد دولت روحانی در این راستا قابل ارزیابی است.

نفوذ کارگزاران در ستاد های روحانی تا جایی بود که در همان روزهای آغازین تبلیغات انتخابات یازدهم، برخی از اصلاح طلبانی که برای حمایت از روحانی بر خاسته بودند از حجم نفوذ کارگزاران انتقاد کرده و حتی تهدید به عدم حمایت کردند.

واقعیت آن است که اصلاح طلبان هرگز روحانی را به عنوان گزینه واقعی خود نمی دانستند اما از آنجایی که شانس روحانی را بیشتر از عارف ارزیابی کرده بودند، با حمایت از روحانی سعی در حفظ حیات سیاسی خود کردند. آنها می دانستند در صورت حمایت از عارف که گزینه واقعیشان بود شکست خورده و شانس حضور در کابینه قدرت را از دست خواهند داد.

از این رو با حمایت از روحانی سعی کردند تا با یک فرار به جلو خود را عامل پیروزی روحانی معرفی کنند و با این حمایت نمایشی جایگاه سهم خواهی را برای خود محفوظ نگاه دارند.