از زمین تا آسمان آه است می دانی چرا؟

یک قیامت گریه در راه است می دانی چرا؟

کم کم ماه محرم از راه می رسد با خاطراتی بس تلخ و جانگداز، زمین و آسمان به عزا نشسته است اندوهی بس سترگ را. باز این چه شورش است که تمامی جنبندگان را فراگرفته؟ آری محرم از راه می رسد و ندایی آسمانی به همراه دارد:

"هل من ناصر ینصرنی"
براستی او کیست که از نای بریده اش نور می پراکند؟ و خون پاکش بعد از هزاره نیز می جوشد و می سوزاند؟ تو گویی باد، بوی پیراهنش را تا چشم های خونبار عاشقانش رسانده و سهمیه اشک دلسوختگانش را هر سال مادری با پهلوی خمیده پخش می کند. هنوز کام عطشان قربانی شش ماهه اش دل ها را به تپش وا می دارد و غربت نازدانه ی خفته در گوشه ی خرابه ی شام آرامش سینه ها را  متلاطم می کند. داغی سنگین بر جان ها می نشاند یاد و خاطره ی جوان رعنای او که پیش چشمان خونفشان پدر، تکه تکه صحرای جنون و عطش را میهمان می شود. دیگر کسی نمانده است برای یاری اش، یاران یکی یکی جان را نثار تنها حجت حق در روی زمین کردند برادران و برادر زادگان و دو نور چشمان خواهر، جوانان بنی هاشم هر آنچه در توان داشتند در دفاع از حریم عشق نثار کردند. آه که چه توان کرد در نابرابری این ستیز جانکاه، چندین و چند هزار نامرد در برابر هفتاد و اَندی مرد! حالا اوست و بدنی مجروح و قلبی مجروح تر اما آوای زیبایش دشت خون را به بهت و حیرت نشانده "اگر دین جدّم جز با کشته شدن من برقرار نمی ماند، پس ای شمشیرها مرا در خود بگیرید." و بر فراز تلّ، قامت تکیده ی زنی از پشت آیینه لرزان اشک ها به چه می نگرد حیران و گریان؟! هول نشور را تداعی می کند عصر عاشورا، آتش به خیام  آل عبا افتاده و دل ها سوزان تر از خیمه هاست. چگونه در زیر خار بن ها پروانگان سوخته بال و پر را بیابد و شعله ی افتاده به دامان نازدانه ها را فرونشاند؟ مستوره ی آل عبا و مجلس نامحرمان؟! عقیله بنی هاشم با اندوهی به وزن زمین و آسمان می رود تا پیام خون خدا را جاودانه سازد. عنقریب است که کوفه و شام با حضور علی وار و سخنان کوبنده اش یکبار دیگر خطبه خوانی مولا را به تماشا بنشیند.

آری محرم است و نواهایش، محرم است و عزاهایش، محرم است و همدردی دل های محزون شیعه با صاحب عزای مظلوم و داغدارش منتقم خون خدا عجل الله تعالی فرجه الشریف...

سلام من به محرم به غصه و غم مهدی

منبع : امام حسین علیه السلام