پایگاه بصیرت، این روزها نبض زمان در «وین» با تپش گفت‌وگوهای هسته‌ای ضربان می‌گیرد. گفت‌وگوهای سخت و فشرده بیست‌ودوماه گذشته به نقطه بسیار حساسی رسیده اما لجاجت طرف مقابل و ادامه افزون‌خواهی‌هایش چون غل و زنجیر به دست و پای مذاکرات افتاده و اجازه پیشرفت را از آن سلب کرده است تا آنجا که دکتر ظریف سکاندار دیپلماسی هسته‌ای ایران تصمیم گرفت با تدبیری این غل و زنجیر را بگسلاند و آن را از گردابی که استکبار مستکبرانه در آن گرفتارش کرده برهاند و آن را به نتیجه و توافق برساند و یا تقصیر شکست احتمالی آن را بر گردن طرف مقابل بیندازد. تدبیر هوشمندانه دکتر ظریف به شکل یک پیام ویدئویی به دنیا عرضه شد. دکتر ظریف با ذکر عبارات کوتاه گوناگون که بیانگر سنگ‌اندازی و خیره‌سری طرف مقابل و مؤید صداقت، صلح‌طلبی و رفتار خردمندانه ایران است. تکیه‌گاه و نقطه دلگرم‌کننده طرف مقابل یعنی تهدید نظامی و تشدید تحریم‌ها را هدف قرار داد و چنین پایه‌های آن را به لرزه درآورد: «احساس می‌کنم که طرف‌های مذاکراتی ما بالاخره درک کرده‌اند که فشار و تهدید نه‌تنها هیچگاه به راه‌حل‌های پایدار نمی‌انجامد، بلکه تنش‌ها و دشمنی‌ها را افزایش می‌دهد آنها شاهد بوده‌اند که تجاوز هشت ساله صدام و حامیانش به ایران نتوانست ملت ایران را که در برابر همه این کشورها به تنهایی ایستاده بود، به زانو درآورد. آنها متوجه شده‌اند که کورترین و ظالمانه‌ترین تحریم‌های اقتصادی علیه کشور من، آنها را به هیچ یک از اهداف اعلام‌شده‌شان نرسانده و در عوض باعث آسیب افراد بیگناه و خشم ملتی صلح‌طلب و باگذشت شده است. به همین دلیل آنها میز مذاکره را انتخاب کرده‌اند، ولی هنوز باید یک تصمیم حساس و تاریخی بگیرند: توافق یا تحمیل.» اگر طرف مقابل دقیق و هوشمندانه به این پیام توجه کند مشخصه‌های مسیر مذاکراتی ایران و مسیر پس از شکست احتمالی مذاکرات را در آن می‌بیند و بر اساس آنچه می‌بیند باید تصمیم بگیرد. مشخصه‌های اصلی مسیر مذاکراتی و مسیر پس از شکست احتمالی آن در این عبارت خلاصه شده است: «ایران همانگونه که از ابتدای انقلاب در برابر انواع توطئه‌ها،‌ جنگ و تحریم‌های دشمن ایستاد، با تمام قدرت در برابر ادامه آن تهدیدها و تحریم‌ها می‌ایستد و از استیفای حقوق هسته‌ای‌اش عقب نمی‌نشیند.» این پیام سرافرازانه برآمده از خاستگاه ناب و حقیقی انقلاب اسلامی را عراقچی عضو ارشد گروه مذاکره‌کننده ایرانی به زبان دیگری چنین بیان کرد: «ما در این مسیر (خطوط قرمز تعیین‌شده) خواهیم رفت. اگر به این چارچوب و توافق خوب مورد نظرمان برسیم،‌ توافق خواهیم کرد وگرنه بدون توافق برمی‌گردیم.»
از این سخنان دو مقام ایرانی برمی‌آید که آنها به پشتوانه مردم و نظام و درک دسیسه‌های گوناگون دشمن خطوط قرمز و اهمیت حفظ آن را به خوبی دریافته و مصمم به حفظ آن هستند.
به عبارت روشن‌تر طرف ایرانی اعلام کرده که در نقطه مماس با خطوط قرمزش ایستاده و حاضر نیست اندکی از آن جلوتر رود و این درحالی است که وضعیت طرف مقابل به گونه دیگری است؛ یعنی در حالی که در فضای نارنجی سیاست‌هایش قرار دارد وانمود می‌کند که در نقطه قرمز ایستاده و بیش از آنچه که ارائه کرده نمی‌تواند پیشنهادهای راهگشا و انعطاف‌های هموارساز عرضه کند. با توجه به تفاوت موقعیت حقیقی طرف ایرانی که در نقطه مماس با خطوط قرمزش قرار دارد و موقعیت حقیقی طرف مقابل که در فضای نارنجی توقف کرده و نیز موضع قاطعی که مسئولان مذاکره‌کننده ایرانی اعلام کردند به شکل قهری عقب‌نشینی طرف مقابل متصور است که با افزایش استحکام در مواضع طرف ایرانی قابل دسترسی است. اعلام پافشاری دکتر ظریف و عراقچی بر خطوط قرمز ایران و اینکه این نقطه، نقطه پایان مذاکرات است،‌ ملت ایران را به شکل منسجم در پشت سر آنان قرار داد و فضای نوسانی گذشته را به شکل حمایت پرشور یکپارچه از مذاکره‌کنندگان ایرانی تغییر داد و به سرمایه و قدرت دلگرم‌کننده برای مذاکره‌کنندگان تبدیل کرد. با حفظ محکم این موضع اسلامی، انقلابی و ملی، مذاکرات بر فرض اندکی طولانی شدن هم از دو حال خارج نیست یا در امتداد این موضع توافق حاصل می‌شود و یا مذاکرات به شکست می‌انجامد که در هر دو صورت مذاکره‌کنندگان ایرانی از معرکه مذاکرات سربلند بیرون می‌آیند و از خود رفتار دیپلماتیکی در تراز مردم و انقلاب اسلامی ایران در تاریخ دیپلماسی جهان بر جای می‌گذارند. برخی شواهد حاکی از آن است که شق سومی هم برای مذاکرات متصور است که در آن توافقاتی حاصل می‌شود اما مذاکرات به پایان قطعی نمی‌رسد؛ در صورت سوق یافتن مذاکرات به سوی شق سوم باز هم حفظ موضع مستحکم اعلام‌شده می‌تواند نظام را به پیروزی برساند و احتمال چنین پیروزی زیاد است. ان‌شاءالله