تبیین نسبت میان اردوگاه اصلاح طلبان و اعتدالیون مساله پر مناقشه است که به دلیل عدم تبیین صحیح آن در طول سه سال گذشته همچنان مبهم باقی مانده است. شاید هم اصلاح‌طلبان و هم اعتدالیون نیز از این عدم شفاف رضایت داشتند که هیچگاه تلاش نکردند تا برای آشکارسازی آن کوششی جدی نمایند. و شاید منفعت جریانی و جناحی را در این دیدند که مرزها مبهم باقی بماند. اما این امر بدان معنا نیست که بتوان اصل وجود اختلاف را کتمان نمود و رقابت‌های درون ائتلافی اصلاح طلبان و اعتدالیون را نادیده گرفت. اختلافاتی که بنظر می‌رسد در سال پایانی دولت و در آستانه تشکیل مجلس دهم و یکسال مانده به انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم بیش از پیش آشکار خواهد شد و حتی از این ظرفیت برخوردار است که به شکست ائتلاف بینجامد.

نمونه‌ای از حرکت واگرایانه این اردوگاه ائتلافی را می‌توان در دور دوم انتخابات مجلس که قرار است جمعه 10 اردیبهشت ماه برگزار شود، مشاهده نمود. در این دوره از انتخابات اعتدالگرایان هم لیستی متفاوت از اصلاح‌طلبان منتشر کرده‌اند. اعتدالگرایان در حالی لیست نهایی خود برای دور دوم انتخابات مجلس را منتشر کردند که نامزد‌های آنان در 19 حوزه انتخابیه متفاوت از لیست امید است. حوزه‌های انتخابیه اهر و هریس، سراب، مراغه و عجب‌شیر، میاندوآب، دهلران، سنندج، مینودشت، خرم‌آباد، بروجرد، قائم‌شهر، شهریار، بروجن، آبادان، ایذه و باغ‌ملک، ابهر و خرمدره، خدابنده، بندر لنگه، بستک و پارسیان، ساوه و زرندیه نمونه‌ای از شهرهایی است که این تفاوت آشکار شده است.

رقابت جدی این دو جریان می‌تواند حکایت از رقابتی باشد که در شکل‌گیری ترکیب و فراکسیون‌های مجلس دهم شاهد آن خواهیم بود. مجلس که در خردادماه شکل خواهد گرفت و با توجه به نزدیکی وزن جریان‌های سیاسی در آن وضعیت هیئت رئیسه و ریاست آن همچنان غیرقابل پیش‌بینی است. دو رقیب جدی برای ریاست که محمدرضا عارف و علی لاریجانی باشد، هر دو از آراء سیالی برخوردارند و وزن مستقلین با گرایش‌های سیاسی متفاوت و غیرقابل پیش‌بینی در این انتخاب بطور پرشدت نقش آفرین خواهد شد.

در این بین جریان اعتدال هنوز نتوانسته است تکلیف خود را با ریاست مجلس آینده معلوم نماید. از یکسو به دلایلی دل در گرو عارف دارد و از دیگر سو لاریجانی را برای مدیریت مجلس آینده پرمنفعت‌تر می‌بیند. ریاست عارف بر مجلس آینده دولت را در وضعیت خوف و رجا قرار می‌دهد، چرا که سایه عارف به عنوان آلترناتیو روحانی همواره بر سر دولت بوده است. قرار گرفتن در جایگاه ریاست مجلسی، این نگرانی را بیشتر خواهد کرد. از سویی دیگر حمایت از رقیب وی نیز کار را برای دولت در نزد هواداران دشوار خواهد کرد. به هر حال عارف به عنوان سرلیست فهرست امید پیروز پایتخت شده است و دولت اعتدال نمی‌تواند بدین سادگی از نام او عبور کند.

سخن آخر آنکه این رقابت درون ائتلافی، بنظر می‌رسد در مسیر فروپاشی و واگرایی قرار گرفته باشد و میل‌ها برای عبور از روحانی در درون اصلاح طلبان در حال غلیان است، مگر آنکه احساس خطری از بیرون این اردوگاه، بار دیگر این جریان را در موضع همگرایی و ائتلاف بکشاند. گاهی بزرگنمایی خطر رقیب نیز می‌تواند در این مسیر کمک یار جریان‌های سیاسی باشد، اما این شگردها موقتی خواهد بود. ائتلاف و همگرایی در اردوگاه اصلاح‌طلبان و اعتدالیون برای دوام چیزی بیشتر از سناریوهای رسانه‌ای لازم دارد که عمل سیاسیون این جریان در شکل گیری مجلس آینده می‌تواند میزانی برای سنجش تدبیر و عقلانیت آنان باشد.