این روزنامه انگلیسی به نقل از شاهدان عینی می‌نویسد این زندان مخفیانه صحنه وقوع «جدی‌ترین موارد نقض حقوق بشر» در عراق پس از جنگ آمریکا در این کشور بوده است.

سربازان انگلیسی و افراد نیروی هوایی سلطنتی و نیروی هوایی ارتش انگلیس به این روزنامه انگلیسی گفته‌اند که در زمان جنگ در عراق به رهبری آمریکا در این زندان وظیفه نگهبانی و نقل و انتقال زندانیان را به عهده داشته‌اند.

به نوشته گاردین، نام این زندان که در فرودگاه بین‌المللی بغداد قرار دارد، «زندان ناما» است و در سه برهه زمانی مختلف، سه مسئولیت مختلف داشته است.

نیروهای ویژه آمریکا و انگلیس ابتدا برای دستگیری افرادی به این زندان فرستاده شدند که گمان می‌شد اطلاعاتی درباره سلاح‌های کشتار جمعی صدام حسین دارند؛ اما وقتی معلوم شد صدام حسین سلاح‌های کشتار جمعی نداشته، این زندان محل نگهداری افردی شد که احتمال می‌رفت از محل اختفای دیکتاتور عراق و وفاداران وی اطلاع داشته باشند؛ و در نهایت «ناما» به محل حبس سران القاعده که در عراق حضور داشتند، اختصاص یافت.

مظنونان به فرودگاه بین‌المللی بغداد و «زندان ناما» آورده شده و سپس ارتش آمریکا و بازجوهای غیرنظامی از آنها بازپرسی به عمل می‌آوردند.

روزنامه انگلیسی گاردین می‌نویسد روشهای مورد استفاده در این زندان چنان بی‌رحمانه بوده که نه تنها یک نهاد حقوق بشری آمریکایی، بلکه یکی از بازرس‌های پنتاگون هم به آنها اعتراض کرده است.

یکی از سربازان انگلیسی که در این زندان خدمت کرده است می‌گوید: «مردی را دیدم که قبل از آنکه وی را به سمت کامیون بکشند، پای مصنوعیش را درآوردند و با آن بر سرش زدند.»

شاهدان عینی به موارد گوناگونی از نقض حقوق بشر در این زندان اشاره کرده‌اند:

ـ زندانی‌های عراقی برای مدت‌های طولانی در سلولهایی به اندازه آشیانه سگ نگاه داشته می‌شدند.

ـ زندانی‌ها در معرض شک‌های الکتریکی قرار می‌گرفتند

ـ معمولاً روی سر زندانی‌ها کلاه‌خود گذاشته می‌شد

ـ زندانی‌ها به یک کانتینر عایق به صدا برده شده، در معرض آزارهای بدنی قرار گرفته و مورد بازجویی قرار می‌گرفتند.

علاوه بر این در این گزارش تصریح شده «ژنرال استنلی مک کریستال»، فرمانده ستاد مشترک نیروهای عملیات ویژه آمریکا در عراق، بارها در این زندان دیده شده است.

در حالی که زندان ابوغریب که تنها چند مایل آنطرف‌تر از زندان در غرب عراق قرار دارد و پس از انتشار تصاویری از آن انگشت‌نما شد، اردوگاه ناما به یک دلیل ساده سر زبان‌ها نیفتاد: عکس‌برداری از این زندان ممنوع شده بود.

تنها افرادی که تلاش کرده بودند از این زندان عکس بگیرند دو افسر نیروی هوایی آمریکا بودند که فوراً دستگیر شدند. هر گونه صحبت درباره وقایعی که در آنجا اتفاق می‌افتاد هم ممنوع بود.

تحقیقات انجام شده از سوی سازمان دیده‌بان حقوق بشر آشکار کرده است که زندانیان این بازداشتگاه «مورد ضرب و شتم، سرمای شدید، تهدید به مرگ، تحقیر و انواع دیگری از شکنجه روحی قرار گرفته‌اند.»

روزنامه آمریکایی نیویورک‌تایمز هم گزارش داده زندانیان با قنداق تفنگ کتک زده می‌شدند و مقامات زندان برای تمرین نشانه‌گیری با توپ پینت‌بال به آنها شلیک می‌کردند.