گروه داخلی «تیتریک» ؛ این مطلب را پایگاه اینترنتی ندای سبز وابسته به فتنه‌سبز و طیفی از اعضای فراری حزب مشارکت عنوان کرد. ندای سبز ابتدا این فراز از بیانات رهبر معظم انقلاب در حرم مطهر امام‌خمینی(ره) را مورد توجه قرارمی‌دهد که «هر رأیی که شما به یکی از این نامزدهای محترم بدهید- این هشت نفر آقایان محترمی که در صحنه هستند- رأی به جمهوری اسلامی داده‌اید. رأی به هر نامزدی، رأی به جمهوری اسلامی است؛ رأی اعتماد به نظام و سازوکار انتخابات است. اینکه شما وارد عرصه انتخابات می‌شوید؛ چه آن کسی که نامزد ریاست‌جمهوری است، چه آن کسی که انتخاب می‌کند- مثل من و شما- نفس ورود در این میدان، به معنای اعتماد به جمهوری اسلامی و اعتماد به سازوکار انتخابات است». (رهبری، 14/3/92)

نویسنده تأکید می‌کند: این سخنان کاملا به جا و روشن بینانه است رای دادن در انتخابات پیش رو، به خصوص پس از سابقه انتخابات 88، رای دادن در این انتخابات قبل از هر چیز رای اعتماد به ساز و کار انتخابات است.

در ادامه این مطلب آمده است: «طبعا هیچ اشکالی ندارد اگر کسی به ساز و کار انتخابات در ایران، کم یا زیاد اعتماد داشته باشد، آن چه اشکال دارد ناهمخوانی میان نظر و عمل در این زمینه است. مشخصا کسانی که تا همین چند ماه پیش برای هرگونه توصیف انتخابات 88، لفظ کودتا از دهان‌شان نمی‌افتاد و یازده میلیون تقلب که سهل است، به نظرشان در آن انتخابات اصلا رای‌ها شمرده نشده بود و خلاصه در نظرشان کل ساز و کار انتخابات در سال 88 بلاموضوع شده بود، همین آدم‌ها با همین پیش‌فرض‌های نظری در باب واقعیت، در به در دنبال راضی کردن خاتمی برای کاندیداتوری بودند و با کاندیداتوری هاشمی دچار آن چنان شور و هیجانی شدند. بعد با رد صلاحیت هاشمی، مهندسی آشکار انتخابات ورد زبان‌شان شد و باز به هفته نکشیده با شدت و حدت تمام در باب ائتلاف روحانی و عارف و مزیت‌های یکی بر دیگری به بحث مشغولند. اشکال آن جاست که آدم‌ها انگار گرفتار رودربایستی با خودشان باشند، از بیان صریح این اعتماد و امید به ساز و کار انتخابات طفره می‌روند».

ندای سبز نوشت: مهم است که آدم‌ها دست کم با خودشان صادق باشند، متوجه باشند که رای دادن در انتخابات رای اعتماد به ساز و کار انتخابات در ایران است. چنان که گفتم این اعتماد و امید به ساز و کار انتخابات نه بد است نه قابل سرزنش، آن چه بد و قابل سرزنش است، ناسازگاری میان نظر و عمل در این زمینه است، بر مبنای همین ناسازگاری است که می‌شود همه آن هیاهوی کشدار در باب تقلب تعیین‌کننده و کودتا و مهندسی انتخابات را نق‌نق‌های بی‌اهمیت حاصل از شکست تلقی کرد چرا که این آدم‌ها علی‌رغم همه آن شواهد چندصد صفحه‌ای تقلب و تخلف و چه و چه، به مصداق دو صد گفته چون نیم‌کردار نیست، با همین عمل ساده رای دادن نشان می‌دهند که در نظرشان همچنان ساز و کار انتخابات در ایران قابل اعتماد است.

نویسنده در پایان تأکید کرده است: هر کسی که تصمیم به رای دادن گرفته است، دست کم برای خودش تصریح کند که عملش چه او بخواهد چه نخواهد، چه آگاه باشد چه نباشد، عمل رای دادن به این معناست که من، به ساز و کار انتخابات در این نظام اعتماد دارم، مهم است که آدم‌ها چنین صراحتی به عمل‌شان بدهند برای این که دو هفته بعد، یک ماه بعد دیگر دست کم خودشان روی‌شان نشود نظری ناسازگار با عمل خودشان ابراز کنند. نمی‌شود که آدم هم کاندیدا شود، هم رای بدهد و هم اگر نتیجه بر وفق مرادش نبود، مدعی غیرقابل اعتماد بودن ساز و کار انتخابات شود، دست کم پس از سابقه انتخابات 88، چنین ابراز نظر و عملی بیش از پیش ناسازگار و خود نقض‌کننده به نظر می‌رسد.