اغلب ما در کلاس تاریخ دبیرستان از معلم خود شنیده یا کمی بعدتر یا قبلترش در کتابهای تاریخی خوانده ایم که وقتی نخستین کمپانی­های استعماری برای انعقاد قرارداد مربوط به استخراج نفت به ایران می­آمدند، شاه قاجار و بادمجان دور قابچین­های اطرافش می­­گفتند: «به چه درد می­خورد این مایع سیاه بدبوی بی خاصیت؟ بدهیمش به اینها برود پی کارش …»!

 اغلب ما با خواندن چنین حکایتی لبخندی تلخ بر لب مان نشسته، از سویی به این بلاهت بی پایان خندیده ایم و از سوی دیگر بر تاریخ تلخ جهل و عقب ماندگی اسلاف خود تأسف خورده ایم. هر دانش آموز دبیرستانی که چنین حکایتی را می­خواند، بعید است که در این اندیشه فرو نرود که این همه بلاهت آن هم از سوی زمامداران و تصمیم­گیران یک کشور چطور ممکن است؟ چطور یک لحظه به ذهنشان خطور نکرده که این مایع سیاه بدبو لابد خیلی هم بی خاصیت نیست که این جنتلمن­های موبور چشم آبی از آن سوی دنیا به طمعش سر از اینجا در آورده اند و می­خواهند با خرج خودشان استخراجش کنند و شرش را از سر ما کم … لابد کاسه­ای زیر نیم­کاسه هست؟ چطور ممکن است کسی مطلب بدین روشنی را نفهمد؟

***

آدم وقتی مطالب و نوشته­هایی از قبیل این نامه را می­خواند، به نظرش می­رسد که اصلاً لازم نیست برای دیدن و شنیدن عجایب و غرایبی از آن دست که در بالا ذکر شد، به سراغ تاریخ شاهان قاجار برویم. این نامه حقیقتاً در نوع خود متنی ارزنده و تاریخی و دارای وجه نمادین خیلی چشمگیری است. هر چند نویسند? نامه (که به اعتبار پیش? دانشگاهی خود آکادمیسین محسوب می­شود) در فضای رسمی و تخصصی علوم انسانی از وزانت اندکی برخوردار است و هر محصل جدی و اهل تحقیق این دانش­ها با هر مشرب و سلیقه­ای می­داند که نباید او را جدی گرفت، اما شهرت رسانه­ای و تبلیغی او و موضع نمادینش ما را وا می­دارد که از آن سرسری نگذریم. این صرفاً یک موضع شخصی از یک دانشگاهی، نویسنده یا شومن خوش مجلس و بانمک نیست، بلکه روایتی نمادین و سرحدی از تلقی بخشی از –به اصطلاح- نخبگان فضای آکادمیک و روشنفکری ماست که توسط او بی پرده بیان شده است. راه دور نرویم: نظرات بینندگان –علی القاعده- تحصیلکرده و نخب? سایت انتخاب، ذیل نامه ایشان در لینک فوق گویای مطالب مهمی است.

یکی از منتقدان این نامه درمطلبیبه درستی آن را ادام? اندیش? سپهبد رزم آرا دانسته بود که در مقام مخالفت با ملی شدن صنعت نفت می­گفت: «ملتی که لولهنگ (آفتابه) نمی­تواند بسازد را چه به صنعت نفت!»

اما برآنم که پیش و بیش از آن باید چنین اظهاراتی را میراث بلاهت قاجاری فوق الذکر قلمداد کرد. دقت کنید که نویسند? نامه صرفاً نمی­گوید که انرژی هسته­ای یا غنی سازی اورانیوم در حد ما نیست و برای ما هزینه دارد! بلکه او دارد دقیقاً سخن سلف قجرش را تکرار می­کند: «بدهیمش برود این هسته­ای بی مصرف را! اصلاً این به چه درد می­خورد؟»

***

در جهانی زندگی می­کنیم که بلاهت با چاشنی بی رگی و بی غیرتی می­تواند صورتبندی تئوریک پیدا کند و اسمش بشود «رئالیسم سیاسی»! باور کنید که شاهان و شاهزادگان قاجاری مشکلشان فقط این بود که ادبیات نظری علوم سیاسی را بلد نبودند و گرنه پیشگامان واقعی رئالیسم سیاسی آنها بودند: فتحعلی شاه و اتابک امین السلطان و ناصر الدین شاه و مظفر الدین شاه و وثوق الدوله و … اسمشان بد در رفته است!

و گر نه مشی شان همین بوده است که آکادمیسین و روشنفکر ما به عنوان رئالیسم سیاسی قرقره می­کند. چنان که از یکی از سیاسیون آنگلوفیل ده? 1320 نقل شده که: «انگلستان دیوار­? حوض است و ایران خزه­ای است روی این دیواره!» امروز فقط به جای انگلستان یا آمریکا و امثالهم عناوین گرد و کلی دیگری می­گویند از قبیل: نظام بین الملل یا قدرت­های بزرگ جهانی و امثال آنها. و گرنه اصل مطلب همان است. خنده دار است که از سویی راه و بیراه مصدق را تعظیم و تکریم می­کنند و از سوی دیگر شب و روز همان دلایل و استدلالاتی را به کار می­برند که مخالفان محافظه کار و رئالیست (!) مصدق برای محکوم ساختن نهضت ملی به کار می­بردند.

فراموش نکنیم! مصدق هم آن­زمان پوپولیستِ متوهم، خیالپرداز و متعصبی بود که از سوی لبوفروشها و شوفر تاکسی­ها حمایت می­شد. مغز استعمار زد? روشنفکر/آکادمیسین ما حتی نسبت به اسلاف آنگلوفیل و فرانکوفیل و آمریکوفیل خود در ده? 1320 پیشرفت نکرده، چگونه می­توان انتظار داشت که ورود تاریخ به "عصر پس از خمینی” را درک کند؟!

***

هر ذهن و سالم و بی­غرضی در مواجهه با مطلبی از نوع این نامه به همان پرسشی مبتلا می­شود که در فراز نخست طرح شد: چطور ممکن است کسی مطلب بدین روشنی را نفهمد؟

یعنی آکادمیسین/شومن ما پیش خود نمی­اندیشد که اگر انرژی هسته ای و غنی سازی اورانیوم به هیچ کار ما نمی­آید و گره­ای از مشکلات ما باز نمی­کند، پس چرا جملگی دشمنان خرد و کلان تا این پایه بدان حساس شده اند و کمر به نابودی آن بسته اند؟ اگر این امر ربطی به قدرت ملی و پیشرفت عمومی کشور ندارد، پس چرا هم? قدرت­های قدیم و جدید جهان که بعضاً منابع نفت و گاز بیشتری از ما دارند، خود را به آن مجهز کرده و بی وقفه در صدد توسعه و گسترش آن هستند؟ برای صورتبندی چنین قیاسات پیش پا افتاده­ای نیازی نیست که آدم استاد علوم سیاسی دانشگاه باشد. بهره مندی حداقلی از عقل سلیم کفایت می­کند. اما مغزهای استعمار زده منجمدتر از آنند که چنین پرسش­های ساده­ای را نیز در وجدان خود طرح کنند.

چطور ممکن است کسی ماجرای هسته­ای لیبی را پیش چشمش دیده باشد و باز هم چنین سخن بگوید؟

چطور ممکن است فردی با حداقلی از فهم و شعور متعارف، رفتار آمریکا در همین چند ماه? پس از توافق ژنو را دیده باشد و باز هم از حل شدن مشکلات اقتصادی در صورت تعطیلی کامل فعالیت هسته­ای دم بزند؟

 البته از کسی که در سوابق افتخاراتش توجیه و تطهیر حمل? ناو آمریکایی وینسنس به هواپیمای مسافری ایرانی نیز به چشم می­خورد نمی­توان انتظار بیشتری داشت. اساساً از مغزهای استعمار شده و چشمان لوچ روشنفکر/آکادمیسین ما توقعی بیش از این نمی­توان داشت. اما این نکته جای تأمل است که: وقتی خورشید روشنگر و پر حرارت خمینی نتوانسته این اذهان و افکار را از انجماد عصر استعمار خارج کند، اصولاً دیگر به چه چیزی برای رها ساختن اینان از خواب گران تاریخ می­توان امیدوار بود؟

اغلب ما در کلاس تاریخ دبیرستان از معلم خود شنیده یا کمی بعدتر یا قبلترش در کتابهای تاریخی خوانده ایم که وقتی نخستین کمپانی­های استعماری برای انعقاد قرارداد مربوط به استخراج نفت به ایران می­آمدند، شاه قاجار و بادمجان دور قابچین­های اطرافش می­­گفتند: «به چه درد می­خورد این مایع سیاه بدبوی بی خاصیت؟ بدهیمش به اینها برود پی کارش …»!

 اغلب ما با خواندن چنین حکایتی لبخندی تلخ بر لب مان نشسته، از سویی به این بلاهت بی پایان خندیده ایم و از سوی دیگر بر تاریخ تلخ جهل و عقب ماندگی اسلاف خود تأسف خورده ایم. هر دانش آموز دبیرستانی که چنین حکایتی را می­خواند، بعید است که در این اندیشه فرو نرود که این همه بلاهت آن هم از سوی زمامداران و تصمیم­گیران یک کشور چطور ممکن است؟ چطور یک لحظه به ذهنشان خطور نکرده که این مایع سیاه بدبو لابد خیلی هم بی خاصیت نیست که این جنتلمن­های موبور چشم آبی از آن سوی دنیا به طمعش سر از اینجا در آورده اند و می­خواهند با خرج خودشان استخراجش کنند و شرش را از سر ما کم … لابد کاسه­ای زیر نیم­کاسه هست؟ چطور ممکن است کسی مطلب بدین روشنی را نفهمد؟

***

آدم وقتی مطالب و نوشته­هایی از قبیل این نامه را می­خواند، به نظرش می­رسد که اصلاً لازم نیست برای دیدن و شنیدن عجایب و غرایبی از آن دست که در بالا ذکر شد، به سراغ تاریخ شاهان قاجار برویم. این نامه حقیقتاً در نوع خود متنی ارزنده و تاریخی و دارای وجه نمادین خیلی چشمگیری است. هر چند نویسند? نامه (که به اعتبار پیش? دانشگاهی خود آکادمیسین محسوب می­شود) در فضای رسمی و تخصصی علوم انسانی از وزانت اندکی برخوردار است و هر محصل جدی و اهل تحقیق این دانش­ها با هر مشرب و سلیقه­ای می­داند که نباید او را جدی گرفت، اما شهرت رسانه­ای و تبلیغی او و موضع نمادینش ما را وا می­دارد که از آن سرسری نگذریم. این صرفاً یک موضع شخصی از یک دانشگاهی، نویسنده یا شومن خوش مجلس و بانمک نیست، بلکه روایتی نمادین و سرحدی از تلقی بخشی از –به اصطلاح- نخبگان فضای آکادمیک و روشنفکری ماست که توسط او بی پرده بیان شده است. راه دور نرویم: نظرات بینندگان –علی القاعده- تحصیلکرده و نخب? سایت انتخاب، ذیل نامه ایشان در لینک فوق گویای مطالب مهمی است.

یکی از منتقدان این نامه درمطلبیبه درستی آن را ادام? اندیش? سپهبد رزم آرا دانسته بود که در مقام مخالفت با ملی شدن صنعت نفت می­گفت: «ملتی که لولهنگ (آفتابه) نمی­تواند بسازد را چه به صنعت نفت!»

اما برآنم که پیش و بیش از آن باید چنین اظهاراتی را میراث بلاهت قاجاری فوق الذکر قلمداد کرد. دقت کنید که نویسند? نامه صرفاً نمی­گوید که انرژی هسته­ای یا غنی سازی اورانیوم در حد ما نیست و برای ما هزینه دارد! بلکه او دارد دقیقاً سخن سلف قجرش را تکرار می­کند: «بدهیمش برود این هسته­ای بی مصرف را! اصلاً این به چه درد می­خورد؟»

***

در جهانی زندگی می­کنیم که بلاهت با چاشنی بی رگی و بی غیرتی می­تواند صورتبندی تئوریک پیدا کند و اسمش بشود «رئالیسم سیاسی»! باور کنید که شاهان و شاهزادگان قاجاری مشکلشان فقط این بود که ادبیات نظری علوم سیاسی را بلد نبودند و گرنه پیشگامان واقعی رئالیسم سیاسی آنها بودند: فتحعلی شاه و اتابک امین السلطان و ناصر الدین شاه و مظفر الدین شاه و وثوق الدوله و … اسمشان بد در رفته است!

و گر نه مشی شان همین بوده است که آکادمیسین و روشنفکر ما به عنوان رئالیسم سیاسی قرقره می­کند. چنان که از یکی از سیاسیون آنگلوفیل ده? 1320 نقل شده که: «انگلستان دیوار­? حوض است و ایران خزه­ای است روی این دیواره!» امروز فقط به جای انگلستان یا آمریکا و امثالهم عناوین گرد و کلی دیگری می­گویند از قبیل: نظام بین الملل یا قدرت­های بزرگ جهانی و امثال آنها. و گرنه اصل مطلب همان است. خنده دار است که از سویی راه و بیراه مصدق را تعظیم و تکریم می­کنند و از سوی دیگر شب و روز همان دلایل و استدلالاتی را به کار می­برند که مخالفان محافظه کار و رئالیست (!) مصدق برای محکوم ساختن نهضت ملی به کار می­بردند.

فراموش نکنیم! مصدق هم آن­زمان پوپولیستِ متوهم، خیالپرداز و متعصبی بود که از سوی لبوفروشها و شوفر تاکسی­ها حمایت می­شد. مغز استعمار زد? روشنفکر/آکادمیسین ما حتی نسبت به اسلاف آنگلوفیل و فرانکوفیل و آمریکوفیل خود در ده? 1320 پیشرفت نکرده، چگونه می­توان انتظار داشت که ورود تاریخ به "عصر پس از خمینی” را درک کند؟!

***

هر ذهن و سالم و بی­غرضی در مواجهه با مطلبی از نوع این نامه به همان پرسشی مبتلا می­شود که در فراز نخست طرح شد: چطور ممکن است کسی مطلب بدین روشنی را نفهمد؟

یعنی آکادمیسین/شومن ما پیش خود نمی­اندیشد که اگر انرژی هسته ای و غنی سازی اورانیوم به هیچ کار ما نمی­آید و گره­ای از مشکلات ما باز نمی­کند، پس چرا جملگی دشمنان خرد و کلان تا این پایه بدان حساس شده اند و کمر به نابودی آن بسته اند؟ اگر این امر ربطی به قدرت ملی و پیشرفت عمومی کشور ندارد، پس چرا هم? قدرت­های قدیم و جدید جهان که بعضاً منابع نفت و گاز بیشتری از ما دارند، خود را به آن مجهز کرده و بی وقفه در صدد توسعه و گسترش آن هستند؟ برای صورتبندی چنین قیاسات پیش پا افتاده­ای نیازی نیست که آدم استاد علوم سیاسی دانشگاه باشد. بهره مندی حداقلی از عقل سلیم کفایت می­کند. اما مغزهای استعمار زده منجمدتر از آنند که چنین پرسش­های ساده­ای را نیز در وجدان خود طرح کنند.

چطور ممکن است کسی ماجرای هسته­ای لیبی را پیش چشمش دیده باشد و باز هم چنین سخن بگوید؟

چطور ممکن است فردی با حداقلی از فهم و شعور متعارف، رفتار آمریکا در همین چند ماه? پس از توافق ژنو را دیده باشد و باز هم از حل شدن مشکلات اقتصادی در صورت تعطیلی کامل فعالیت هسته­ای دم بزند؟

 البته از کسی که در سوابق افتخاراتش توجیه و تطهیر حمل? ناو آمریکایی وینسنس به هواپیمای مسافری ایرانی نیز به چشم می­خورد نمی­توان انتظار بیشتری داشت. اساساً از مغزهای استعمار شده و چشمان لوچ روشنفکر/آکادمیسین ما توقعی بیش از این نمی­توان داشت. اما این نکته جای تأمل است که: وقتی خورشید روشنگر و پر حرارت خمینی نتوانسته این اذهان و افکار را از انجماد عصر استعمار خارج کند، اصولاً دیگر به چه چیزی برای رها ساختن اینان از خواب گران تاریخ می­توان امیدوار بود؟

عبدالرضا داوری در صفحه فیس بوک خود نوشت:

اواخر فروردین امسال در یکی از جلساتی که خدمت دکتر احمدی نژاد بودم ، بحث به دوران تحصیلات دکتری ایشان افتاد و دکتر احمدی نژاد خاطره ای را تعریف کرد که جالب و خواندنی است. دکتر احمدی نژاد گفت: «زندگی من در 45 سال اخیر تماما درگیر مساله انقلاب اسلامی بوده است اما سال 1376 که مدرک دکترایم را گرفتم مدام در ذهنم این درگیری بود که آیا بدون مدرک دکتری نمی توانستم در خدمت انقلاب باشم و آیا اخذ مدرک دکتری و عضویت در هیئت علمی دانشگاه، برای رویکردهای شخصی ام بوده یا تلاش در مسیر انقلاب اسلامی؟»

دکتر احمدی نژاد در ادامه گفت:« این دغدغه ذهنی تا سال 1380 با من بود. دهه فجر سال 80 یک شب خوابی دیدم که این دغدغه ام را بر طرف کرد. خواب دیدم با پژویی که آن زمان داشتم ، در جاده هراز ، از تهران به سمت شمال رانندگی می کنم و یک شیخ هم که البته نامش را نمی برم کنارم نشسته بود. در جاده هراز گردنه ای هست که وقتی به آن گردنه می رسید ،قله دماوند ظاهر می شود. وقتی به این گردنه رسیدیم و کوه دماوند رویت شد ناگهان دیدم در وسط جاده 3 صندلی گذاشته شده است ، در دو صندلی امام خمینی و مقام معظم رهبری نشسته بودند و صندلی سوم خالی بود. پژو را کناری پارک کردم و به همراه شیخی که همسفرم بود به سمت امام و آیت الله خامنه ای رفتیم. من در کناری ایستادم اما آن شیخ همسفر ما مدام تلاش می کرد تا روی صندلی سوم بنشیند که امام خمینی به او اجازه نداد. ناگهان امام خمینی رو به من کردند و با حالت تحکم گفتند: «آقای دکتر احمدی نژاد! بفرمایید روی این صندلی بنشینید! » . این گفته امام خمینی باعث شد تا آن شیخ به کناری رود و من بر روی صندلی کنار امام خمینی و آیت الله خامنه ای بنشینم.»

دکتر احمدی نژاد در پایان گفت:« در همین لحظه از خواب پریدم و دیدم که نزدیک اذان صبح است. از اینکه امام خمینی مرا در خواب با عنوان «دکتر احمدی نژاد» مورد خطاب قرار داده بود احساس کردم که تحصیلات دکترایم حتما در خدمت انقلاب اسلامی خواهد بود و همین خواب و خطاب امام خمینی باعث شد تا دغدغه چهار ساله ام پس از دوره دکتری برطرف شود.

«چیزى نیست که ثوابش از شهادت دادن به اینکه لا اله الّا اللَّه، بزرگ‏تر باشد. به درستى که خداى عز و جل، چیزى با او برابرى نمى‏ کند و کسى در کارها با او شریک نمى ‏باشد». 

از عبید اللَّه بن ولید وصّافى مروى است که آن را مرفوع ساخته، گفت که: رسول خدا صلى الله علیه و آله فرمود که: «هر که لااله الّا اللَّه بگوید، از براى او در بهشت درختى بکارند از یاقوت سرخ، که ریشه‏ اش در مشکِ سفیدى باشد، شیرین‏تر از عسل و سفیدتر از برف و خوشبوتر از مشک». 

و رسول خدا صلى الله علیه و آله فرمود که: «بهترین عبادت‏ها، گفتن لا اله الّا اللَّه است» 

منبع:تحفة الأولیاء (ترجمه أصول کافى)، ج‏4، ص: 407 .

 

بنا بر این گزارش دانشجویان ایرانی به بهانه تحریم، به دروس خود دسترسی ندارند. این اقدام آمریکایی ها در حالی صورت می گیرد که تنها چند روز از اجرای توافقنامه ژنو سپری شده است.

 

آمریکا و غرب از سالهای گذشته به بهانه های مختلف از جمله حقوق بشر و برنامه هسته ای بسیاری از دانشگاههای معتبر و مراکز علمی ایران را در لیست تحریم خود قرار داده اند.

 

علاوه بر اینگونه اقدامات مشکلات دانشجویانی که در خارج از کشور به تحصیل مشغولند و هزینه ی زندگی آنها که توسط خانواده هایشان درایران، تامین می شود، نیز از جمله مواردی بوده است که به دلیل تحریم ها بر آنها تحمیل شده است.

 

 

امروز 12 بهمن ماه بی‌بی سی در خبر بررسی روزنامه های صبح شنبه تهران سرمقاله 5 شنبه روزنامه ابتکار را بررسی کرده است.

این سایت روزانه به بررسی سرمقاله های صبح روزنامه ها می پردازد که این اشتباه برای چندمین بار است که توسط بی‌بی سی تکرار شده است.

این سرمقاله به قلم اشکان بنکدار جهرمی است که به بررسی سرمایه گذاری های داخلی و خارجی پرداخته است.

خاطر نشان می شود سایت روزنامه ابتکار نیز تا کنون به روز نشده و همچنان تصویر روزنامه 5 شنبه بر روی آن خود نمایی می کند.

 

گروه  انرژی اتمی «تیتریک» ؛القائات منفی عدم نیاز به داشتن انرژی هسته ای در داخل کشور به ویژه در فضاهای دانشگاهی و نیز متأسفانه از سوی برخی از اساتید تکرار شده و همواره از هزینه های سیاسی و مالی آن گله مندند، اما این در حالی که "انرژی هسته ای به عنوان یک دانش و علم زیرساختی” نه فقط برای تولید برق بلکه برای بسیاری از رشته های پزشکی، دارویی، بهداشتی، کشاورزی، دامپزشکی، صنعتی و دسترسی به منابع آب نیز کاربردهای اساسی دارد، در ذیل به برخی از آن اشاره می نمایم؛

تولید برق

تولید برق از طریق نیروگاه های اتمی با توجه به پایان پذیر بودن منابع فسیلی و روند رو به رشد توسعه اجتماعی و اقتصادی، استفاده از انرژی هسته ای برای تولید برق امری ضروری و لازم خواهد بود.

 پزشکی و بهداشت

در کشورهای پیشرفته صنعتی، از این انرژی پاک (انرژی هسته ای) بصورت گسترده در علم پزشکی استفاده می نمایند که مهمترین کاربردهای آن عبارتند از : رادیوگرافی – گامااسکن- استرلیزه کردن هسته ای و میکروب زدایی وسایل پزشکی با پرتوهای هسته ای- رادیوبیولوژی- تهیه و تولید کیت های رادیو دارویی- تولید رادیو دارویی جهت تشخیص بیماری تیروئید و درمان آنها- تولید کیت های هورمونی سرطان پروستات- سرطان روده کوچک و سینه- تومورهای مغزی- ناراحتی وریدی- تصویربرداری های قلبی- تشخیص کم خونی- کنترل رادیوداروهای خوراکی و تزریقی و … و بسیاری دیگر از موارد پزشکی.

 دامپزشکی و دامپروری

در پیشگیری، کنترل و تشخیص بیماری های دامی- تولید مثل و تغذیه دام- اصلاح نژاد و بهداشت و ایمنی محصولات دامی و خوراک دام.

کشاورزی

تشعشعات هسته ای کاربردهای زیادی هم در کشاورزی دارد اعم از موتاسیون هسته ای ژن ها در کشاورزی- کنترل حشرات با تشعشعات هسته ای- جلوگیری از جوانه زدن سیب زمینی با اشعه گاما- انبارکردن میوه ها و ….

کاربردهای صنعتی

مهمترین کاربرد صنعتی انرژی هسته ای عبارتند از: نشت یابی اشعه- دبی سنجی پرتوی-  سنجش پرتوی- میزان سائیدگی قطعات در حین کار- چگالی سنجی مواد معدنی- کشف عناصر نایاب در معادن- تولید چشمه­های ایریدیم برای کاربردهای صنعتی و بررسی جوشکاری در لوله های نفت و گاز و …

دسترسی به منابع آب

تکنیک های هسته ­ای برای شناسایی حوزه های آب زیرزمینی، هدایت آبهای سطحی و زیرزمینی، کشف و کنترل نشت و ایمنی سدها هم مورد استفاده قرار می گیرد و حتی در شیرین کردن آبهای شور نیز کاربرد دارد.

بدین ترتیب اهمیت دستیابی به این تکنولوژی برای هر کشوری که بخواهد در مسیر رشد و توسعه قرار گیرد امری ضروری و الزامی بوده و هر مقدار هزینه بابت آن به صرفه خواهد بود ضمن اینکه مسیر سربلندی و استقلال کشور در مقابل زورگویی ها و استعمار قدرت های بزرگ نیز قلمداد می گردد.

توقف برنامه هسته­ ای اگر مبنای علمی و اقتصادی برآمده از نظرات کارشناسی و دانشمندان داخلی باشد اشکالی به آن وارد نخواهد بود اما اگر مبنای خارجی و زورگویانه داشته باشد در تقابل با منافع ملی و امنیتی کشور بوده و استقلال سیاسی کشور را نشانه گیری خواهد نمود که در اینصورت با هیچ منطقی تطبیق نخواهد داشت.

لهذا از نخبه های سیاسی و اقتصادی کشور انتظار می رود تحت تأثیر القائات قدرت های بزرگ قرار نگرفته در جهت منافع ملی و حفظ استقلال ملت ایران سخن بگویند و قلم بزنند.

 

محمد صفری– کارشناس مسائل سیاسی و بین المللی

 

 

گروه سیاسی«تیتریک»؛مهرداد بذرپاش نماینده مردم تهران در مجلس شورای اسلامی با اشاره به جلسه مشترک دولت و مجلس که هم اکنون با حضور علی لاریجانی و حسن روحانی در صحن علنی مجلس در حال برگزاری است، گفت: در این جلسه آقای ظریف وزیر خارجه طی سخنانی به بیان مباحثی پیرامون توافقات ژنو پرداخت.

 

وی اضافه کرد: آقای ظریف گفت، ما جرات داشتیم و متن اصلی توافق را منتشر کردیم اما کاخ سفید متن جعلی را به نام fact sheet منتشر کرد که این نشان دهنده پیروزی ملت ایران است.

 

نماینده مردم تهران در مجلس در ادامه اظهار داشت: آقای ظریف، میزان درخواست برای سفر به ایران و ملاقات با مقامات ایرانی را نشانه پیروزی ملت ایران عنوان کرد.

 

فارس نوشت: رحیم زارع نماینده مردم آباده در خانه ملت نیز درخصوص سخنان وزیر خارجه در این نشست گفت: آقای ظریف اظهار داشت که ما در تمام امور خود، آرمان‌ها، اقتدار و عزت و استقلال نظام را در نظر می‌گیریم و شما نمایندگان مطمئن باشید که ما با اقتدار در چارچوب NPT به پیش می‌رویم.

 

هنوز چند ساعت از انتشار خبر رونمایی کتاب صخره سخت نگذشته بود که سایت اینترنتی تلویزیونی فارسی بریتانیا، نسبت به این اتفاق واکنش نشان داد و آن را نوعی سندسازی برای تحت فشار گذاشتن مخالفان جمهوری اسلامی ایران عنوان کرد.

بی‌بی‌سی در مطلب خود که لحن خشمگینانه و غیرحرفه‌ای داشت، آورده است: در حالی که در بسیاری از کشورهای دنیا، اسناد محرمانه بعد از چند دهه توسط دستگاه های حکومتی برای اطلاع عمومی منتشر می شوند، در ایران اطلاع از این اسناد و به ویژه مدارک مربوط به دستگاه های اطلاعاتی، در انحصار نهادهای حکومتی است. در این کشور، برخی موسسات انتشاراتی نزدیک به نهادهای اطلاعاتی، در موارد خاص به انتشار کتاب هایی بر مبنای این اسناد می پردازند. بسیاری از منتقدان و حتی موافقان حکومت ایران، موسسات منتشر کننده چنین کتاب هایی را به انتشار گزینش شده اسناد و مدارک تاریخی متهم می کنند.