گروه سیاسی/ با طرح موضوع نفوذ از سوی مقام معظم رهبری، بیشتر مباحث و تبیین‌هایی که در این زمینه ارائه شد، متمرکز بر چیستی نفوذ، اثبات اینکه نفوذ در دستور کار دشمن است، ابزارها و بسترهای نفوذ و... بود. لیکن به موضوع نحوه و راه‌های مقابله با نفوذ کمتر پرداخته شده است.  نوشتار حاضر ضمن اذعان به پیچیده بودن نفوذ و راه های مقابله با آن، یک نکته و راه را نقطه کانونی در مقابله با نفوذ و خنثی سازی تلاش های معطوف به نفوذ در کشور می داند که در زیر بدان می پردازد. در این میان مفروضات بحث را چنین می‌توان لحاظ نمود:

- نفوذ در بستر برقراری رابطه است که امکان تحقق دارد،

- نفوذ مبتنی بر باور است و در رفتار نفوذی معمولاً باورها، محاسبات و دستگاه محاسباتی شخص نفوذپذیر است که بستر ساز نفوذ نفوذگذاران است،‌

- از آنجا که برخی از مردم و نخبگان کشورمان خواهان ارتباط با غرب برای حل مسائل کشورمان هستند،‌ این مسأله مهمترین بستر نفوذ محسوب می شود.

حال در اینجا این سؤال مطرح می شود که اساساً چه عواملی سبب تسخیر دستگاه محاسباتی برخی از مردم و نخبگان ما شده است که زمینه را برای نفوذ فراهم کرده است. به نظر می رسد، مهمترین بحث در اینجا، اذعان به وجود مشکلات و معضلاتی در داخل کشور از یک سو و عدم اعتماد به توانمندی نیروهای درونی کشور برای حل و رفع این معضلات از سوی دیگر است. به بیان دیگر، از آنجا که عده ای حل مشکلات کشور را جز با نگاه به بیرون و پذیرش نسخه‌های بیرونی و غیربومی برای کارآمدی میسر نمی‌دانند، خود را مجبور به برقراری رابطه با دنیای بیرون می‌دانند که همین موضوع بستر مهمی برای نفوذ محسوب می.شود. توضیح آنکه؛ نگاه به بیرون و پذیرش نسخه‌های بیرونی برای توسعه و کارآمدی کشور، عملاً نظام اسلامی را در زیرمجموعه نظام ظالمانه بین المللی تعریف می‌کند و ما را مجبور به پذیرش مفروضات حاکم بر این نظام و رفتار در چارچوب قاعده‌مندی.های آن می‌کند. همین موضوع خود یکی از مهمترین بسترهای نفوذ دشمن است. از این رو، برای مقابله با آن باید با اعتقاد به نیروهای درونزای داخلی برای تحقق کارآمدی هر چه بیشتر نظام اسلامی تلاش کرد. به بیان دیگر، مهمترین راه مقابله با نفوذ دشمن، تلاش برای شکستن فضا و ذهنیت موجود با اثبات کارآمدی هر چه بیشتر نظامی اسلامی، آنهم با تکیه بر نیروهای درونزای داخلی(توفیق در حل معضلات و مسائل پیش رو) است. در واقع، با عنایت به اینکه واقعیت ها(عینیات) زمینه ساز شکل گیری و تقویت ذهنیت ها هستند،‌ برای مقابله با باورهایی که زمینه ساز نفوذ دشمن هستند باید با حل معضلات و مسائل پیش رو زمینه‌های تقویت این باورها را از بین برد؛ زیرا وجود همین مشکلات سبب شکل‌گیری ایده نگاه به بیرون برای کارآمدی کشور شده است. در این زمینه می‌توان به تقویت اردوهای جهادی در قالب بسیج دانشجویی و... پرداخت. در اینجا منظور این است که به مردم اثبات شود که کارآمدترین نیروها همین نیروهای داخل کشور هستند.

حاصل اینکه برای مقابله با نفوذ باید در درون قوی بود. به عبارتی، از آنجا که عوامل نفوذی یا عوامل جاده صاف کن نفوذ اگر چه ممکن است در داخل کشور باشند و حتی در مناصب رسمی حکومتی قرار داشته باشند، اما ذهنیت و آرمان آنها متمایل به بیرون باشد، برای مقابله با این ذهنیت آنها و به تعبیر دقیق تر،‌ برای اینکه زمینه های تقویت این باور که با نگاه به بیرون می‌توان مشکلات کشور را حل کرد، نزد آنها رنگ ببازد، لازم است که درون کشور و نیروهای درونی از پویایی، ابتکار و خلاقیت برخوردار باشند، به گونه ای که هم بن بست شکنی کنند، هم معظل گشایی کنند و هم نویدبخش افق های جدیدی برای مردم باشند.

حملات پر تلفات و خشن تروریستی اخیر در پاریس، که به کشته و مجروح شدن عده زیادی از شهروندان غیرنظامی در کشور فرانسه انجامید و مسئولیت آن را گروهک تروریستی داعش برعهده گرفته و آن را «غزوه مبارک پاریس» نامگذاری کرده، ادامه تراژدی غمباری است که از سال ها قبل به کشتار و آوارگی میلیون‌ها نفر از مسلمانان بی‌گناه در کشورهای سوریه، عراق و لبنان در آسیا و لیبی و نیجریه و مصر در آفریقا انجامیده است. اما آنچه به این حادثه بُعد و ارتفاع رسانه‌ای بیشتر داده وقوع آن در کشور فرانسه است، کشوری که متأسفانه پیش از این هم در لیبی و هم در عراق به قدرت‌یابی جریان تکفیری کمک کرده و چشم بر عزیمت شهروندان خود برای جنگ در کنار نیروهای تکفیری و رفت و آمد آنان به میدان جنگ تکفیری‌ها بسته و حتی چندین بار میزبان گروهک‌های تروریستی مخالف دولت قانونی بشار اسد نیز بوده است.

به زعم فرانسه، استفاده ابزاری از جریان تروریستی تکفیری می‌تواند در کنار اسلام هراسی، میدان نفوذ بیشتری برای پاریس در کشورهای اسلامی غرب آسیا و بخش های مختلفی از آفریقا باز کرده و در شرایط بی نظمی حاکم بر جهان، به بازگشت مجدد به این مناطق و یا حداقل پیدا کردن میدان هایی برای قدرت نمایی پاریس کمک کند. به گونه‌ای که پاریس از یکسو میزبان این گروهک ‌های تروریستی بوده و در لیبی و سوریه به قدرت یابی آنان کمک می‌کرد و از سوی دیگر در کشور دیگری با گروهک های تکفیری دیگری مثل الشباب و بوکوحرام درگیر و پس از رسوایی داعش در کشور عراق و انجام جنایات گسترده علیه شهروندان غیرنظامی در عراق و سوریه، در ائتلاف نمایشی ضدداعش نیز شرکت داشت.

گرچه فقط ارتباط و تماس پاریس با سایر گروهک‌های تروریستی تکفیر و حتی لایه‌هایی از همین گروهک داعش و بالاتر از آن ارتباط همه‌جانبه با حامیان عربی این گروهک ها موجب اطمینان در کاخ الیزه می شد، شکست های سنگین تکفیری ها در هفته‌های اخیر در سوریه و عراق، بروز رفتارهای عصبی شان را تشدید کرده و آنان را به سوی استفاده از تروریسم وحشی در خارج از میدان جنگ سوق داده که ابتدا انفجارهای سنگینی در بیروت و علیه مسلمانان مظلوم ساکن در منطقه ضاحیه در جنوب پایتخت لبنان بود و پس از آن هم شاهد حملات وحشیانه علیه شهروندان غیرنظامی در پاریس بودیم. اما تفاوت این دو اقدام در این است که اولی علیه حزب‌‌الله، به عنوان حامی بشار اسد که در عرصه‌های میدانی در سوریه ضربات جانانه ای به گروهک های تروریستی – تکفیری وارد کرده و دومی علیه حامی دیروز تروریست‌ها و مخالف دولت بشار اسد صورت گرفته که البته امثال فرانسه با اهداف استعماری به اقتضاء شرایط، نقش‌های متناقضی هم بازی می‌کند.

پاریس از یکسو مدعی مبارزه با تروریسم است ولی از سوی دیگر میزبان گروهک های تروریستی بدنامی چون منافقین و برخی عناصر تکفیری و حتی حمایت علنی از گروهک هایی چون جبهه‌ النصره به صورت همزمان می‌باشد. حال آنکه امروز بین لایه‌هایی از این گروهک‌ها ارتباط ارگانیک وجود دارد و مثلاً منافقین در عراق متحد و حامی داعش بوده و به صورت سنتی از طریق بعثی‌ها به عنوان بخش مهمی از بدنه داعش، با این گروهک ارتباط تنگاتنگ دارند. یا گروهک دیگری مثل النصره تفاوتش با داعش مثل تفاوت پپسی با کولا است که هر دو از جنس کولا با برند متفاوت اند.

به نظر می رسد چنانچه پاریس قدرت کالبدشکافی فجایع تروریستی اخیر و تحلیل نقش بازیگران پدیدآورنده آن را داشته باشد، باید به اشتباهات راهبردی خویش در حمایت از تروریسم وحشی پی برده و در رفتار خود نسبت به آنان تجدیدنظر کند. پاریس اگر پیش از این به سرنوشت پاکستان به عنوان حامی دیروز جریان تکفیری به چشم عبرت می‌نگریست، امروز با فجایع تروریستی در داخل خود مواجه نبود. وقتی سرویس های امنیتی و دستگاه های سیاسی فرانسه، به تروریست ها مجال رفت و آمد رسمی و حتی سکونت و استقرار در پاریس را بدهند، چنین فجایعی دور از انتظار نیست، بخصوص اینکه گروهک هایی چون داعش و منافقین چندلایه بوده و ساختار آنان اجازه کنترل بر همه بخش ها و لایه ها را نمی دهد.  

گروه سیاسی/ سعید حجاریان،‌ تئوریسین دولت اصلاحات، در یکی از تازه ترین تحلیل های خود درباره اوضاع سیاسی جامعه  که می توان آن را تحلیلی در حوزه جامعه شناسی سیاسی به حساب آورد، طی مقاله ای در ماهنامه سیاسی - فرهنگی «اندیشه پویا»(شماره 28، شهریور 94، صص43-39) مهمترین کارویژه و هدف دولت اعتدال را عبور از شرایط استثنایی دولت های نهم و دهم و بازگرداندن شرایط به حالتی نرمال دانسته و به تعبیری، هدف اصلی دولت را نرمالیزاسیون(عادی سازی) می داند. وی که این بحث را از نیکولاس پولانزاس، جامعه شناس سیاسی یونانی - فرانسوی اقتباس کرده است، دولت آقای احمدی نژاد را دولتی استثنایی با ویژگی هایی چون بسیجگر، انقلابی و پوپولیستی می داند که با تکیه بر پوپولیسم تلاش می کرد روتین ها و روال ها را بشکند. به زعم وی، «عجیب نبود که دولت احمدی نژاد به مثابه یک دولت استثنایی،‌ می خواست شرایط آخرالزمانی ایجاد کند؛ دنبال معجزه هزاره سوم بود. در دولت های نهم و دهم، شرایط استثنایی تبدیل به قاعده شده بود.» او با تأسی به پولانزاس که دولت های استثنایی را حاوی ویژگی «تراکم بحران» می داند، معتقد است که «در دولت احمدی نژاد هم فساد وجود داشت، هم بیکاری و تورم، هم بحران هژمونیک و تعارض و ناسازگاری دولت با مجلس و قوه قضائیه و هم حتی جدال و مواجهه ی وزرای دولت با رئیس جمهور.» حجاریان با این فرض که تا قبل از بیست و چهارم خرداد 92 ما در حادترین وضعیت استثنایی قرار داشتیم، انتخاب روحانی به عنوان رئیس جمهور را نشانه ای از تلاش برای خروج از شرایط استثنایی می داند و می گوید: «روحانی انتخاب شد و حالا او با گفتمان اعتدال، به دنبال نرمال کردن قدرت است.» حجاریان، نخستین تلاش روحانی برای نرمالیزاسون را در حوزه سیاست خارجی و به نتیجه رساندن مذاکرات می داند و می نویسد: «روحانی مشخص کرده که اول سیاست خارجی و بعد اقتصاد را می خواهد به سامان برساند. البته روحانی می خواهد برخی منازعات سیاسی را هم حل کند اما او امکان و توانایی نرمالیزاسیون در این عرصه را ندارد.»

نرمالیزاسیون؛ اصلاح طلبی و اعتدال گرایی؟

مسأله اصلی در اینجا،‌ بحث بر سر نسبتی است که نرمالیزاسیون با اصلاح طلبی و اعتدال گرایی برقرار می کند. به بیان دیگر، آیا اعتدال گرایی با کارویژه نرمالیزاسیون به اصلاح طلبی منجر می شود یا خیر؟ به باور حجاریان،‌ «نرمالیزاسیون اسم مستعار دموکراتیزاسیون نیست. می توان گفت دولت نرمال پیش زمینه و شرط لازم دولت دموکرات است، اما شرط کافی برای آن نیست. ... پروژه روحانی نرمالیزه کردن است اما اصلاح طلبی نیست.» آنچه حجاریان در اینجا گفته، عبارت است از اینکه هدف اصلاح طلبی،‌ دموکراتیزاسیون است و هدف اعتدال، نرمالیزاسیون. وی سپس در بیان نسبت این دو می گوید: «نرمالیزاسیون و گذر از استثنا به نرمال، درجه بندی دارد و مرحله به مرحله صورت می گیرد. ... نرمال کردن یک مدار مدرج است. می توان به دنبال نرمالیزه کردن حداقلی بود و می توان تا نرمالیزه شدن حداکثری پیش رفت. نرمالزه کردن در پیشرفته ترین حالتش به دموکراتیزه شدن می انجامد اما در حداقلی ترین شکل آن،‌ مقدمه ای است بر دموکراتیزاسیون.» بنابراین، علیرغم آنکه وی به تفاوت میان اعتدال گرایی و اصلاح طلبی اذعان دارد، اولی را مقدمه ای برای دومی می داند: «... معتقدم که ما بدیلی جز روحانی نداریم. تنها بدیل ما روحانی است و باید تلاش کنیم او دوباره رأی بیاورد. اگرچه پروژه اصلاح طلبی یک پروژه است و پروژه نرمالیزاسیون  یک پروژه دیگر. پروژه اصلاح طلبی قابل اجرا نیست و ما ناچار به پروژه نرمالیزاسیون رضایت داده ایم.» وی سپس در تصریح این نکته می گوید: «بنای ما مرزبندی کاذب ایجاد کردن با دولت روحانی نیست. برای همین هم در انتخابات مجلس نیروی جتماعی مان را پشت اعتدال با هدف نرمالیزه کردن می آوریم. همچنان که از سرمایه مان در انتخابات 92 استفاده شد.»

نقد و نظر

آنچه در بیان آقای حجاریان، بویژه در ارتباط با دولت استثنایی معرفی کردن دولت های نهم و دهم، بر آن تصریح شده است، اگر چه بخشی از واقعیت را منعکس می سازد اما قبایی گشاد برای تحلیل آن دولت ها می باشد. به بیان دیگر، دولت احمدی نژاد فقط حائز برخی ویژگی های دولت استثنایی بود و این بدین معنا نیست که آن دولت دولتی تماماً استثنایی بود. علاوه بر این،‌ حجاریان اگرچه در تحلیل مسأله به خطا نرفته است اما تعریفی دقیق از نرمالیزاسیون ارئه نمی کند و شاخص هایی شفاف برای آن بیان نکرده است. بنابراین به نظر می رسد که نرمالیزاسیون مدنظر وی بیش از آنکه چاره ساز باشد می تواند محل مناقشه باشد. به تعبیر دکتر محمدجواد کاشی، استادیار علوم سیاسی دانشگاه علامه طباطبایی(ره)، «الگویی که در فضای سیاسی ایران مدعی نرمال سازی است، چندان کمکی به حل منازعات سیاسی نمی کند بلکه خود عامل تازه ای برای تولید سوءتفاهم های تازه است. نرمال سازی، یعنی به مسیر طبیعی بازگشتن. تصور می کنم بازیگران مختلف در ایران، بسته به آنکه چه وضعی را طبیعی می انگارند و چه وضعیتی را خروج از وضعیت طبیعی می پندارند، پروژه هایی برای نرمال سازی وضعیت جاری ایران در سر دارند.»

با این وجود، به نظر می رسد که در ورای این تئوری پردازی ها و تحلیل ها، آقای حجاریان سه هدف اساسی را پیگیری کرده است؛ یعنی در اینجا حجاریان بحث دولت استثنایی و دولت نرمال را با سه هدف مطرح کرده است:

1- تلاش برای معرفی احمدی نژاد و اصولگرایان به عنوان بحران ساز: به نظر می رسد که جریان اصلاحات، به منظور منزوی ساختن و به حاشیه راندن جریان رقیب در انتخابات مجلس دهم نیازمند آن است تا به بزرگنمایی نقاط ضعف رقیب بپردازد و حتی در این زمینه حاضر است تا تئری پردازی نیز صورت دهد. به بیان دیگر، اینان با معرفی دولت احمدی نژاد به عنوان دولتی استثنایی درصددند تا اینگونه وانمود کنند که روی آوردن و اقبال به اصولگرایی در انتخابات مجلس دهم، خطر بازگشت دولت استثنایی در ایران را در پی دارد. حجاریان در این خصوص می گوید: «من خودم با مقالاتی که درباره احمدی نژاد و اقداماتش نوشته ام، خیلی تلاش کرده ام که هزینه بازشگت به شرایط استثنایی را بالا ببرم.»

2- تلاش برای اختلاف افکنی در اردوگاه رقیب: هرچند کدهای خیلی اندکی در این خصوص در نوشتار آقای حجاریان وجود دارد اما با توجه به حساسیت هایی که در میان اردوگاه اصولگرایی، بویژه طیف جبهه پایداری، نسبت به مواضع علی لاریجانی وجود دارد، وی با بیان اینکه «در پروژه نرمالیزه کردن،‌ علی لاریجانی هم حضور دارد. او هم می خواهد از شرایط استثنایی عبور کنیم» درصدد است تا به نوعی لاریجانی را متمایل به اصلاح طلبان و دولت نشان دهد و هرچند که این بحثِ چندان پنهانی نیست، اما تصریح بر آن می تواند با هدف صورت گرفته باشد. 

3- طرح عبور از روحانی: بررسی فحوای کلام آقای حجاریان در ارتباط با دولت اعتدال،‌ تداعی گر عبارتی است که آقای ابراهیم اصغرزاده در اواخر سال 92 در نسبت اصلاح طلبان با دولت اعتدال مطرح کرد: دولت روحانی رحم اجاره ای اصلاح طلبان است. در واقع، جریان اصلاحات که زمینه را برای برگشت خود به قدرت مناسب ارزیابی نمی کند،‌ سعی دارد با حمایت از دولت روحانی، با یک استراتژی گام به گام و مرحله ای، سنگرهای قدرت را تسخیر کند. از این رو، با توجه به ضعف پایگاه اجتماعی دولت روحانی و اینکه عمده حجم پایگاه اجتماعی دولت را اصلاح طلبان تشکیل می دهند، آنها به دنبال این هستند تا این هدف را با امتیازگیری حداکثری از دولت روحانی محقق کنند. در واقع، طرح اینگونه موضوعات می تواند بدین معنا باشد که چون دولت روحانی مطلوب اصلاح طلبان نیست، حمایت آنها تا جایی از روحانی ادامه دارد که روحانی در راستای منافع آنها گان بردارد. به بیان دیگر، به نظر می رسد وی با بیان اینکه پروژه اصلاح طلبی با پروژه اعتدال تفاوت دارد، درصدد است تا به آقای روحانی و دولت گوشزد کند که اگر در مقابل خواسته های اصلاح طلبان نرمش حداکثری نشان ندهند، اصلاح طلبان براحتی از آنها عبور می کنند. به عنوان مثال، حجاریان در این زمینه با ذکر اینکه در انتخابات پیش رو ما از اعتدال حمایت می کنیم، می گوید: «البته آقای روحانی باید تمایل و توجه بیشتری به نرمالیزه شدن شرایط سیاسی نشان دهد تا ما بتوانیم مشارکت کنیم.» در اینجا نیز به نظر می رسد که منظور وی از « نرمالیزه شدن شرایط سیاسی» فراهم کردن بسترهای لازم برای حضور حداکثری اصلاح طلبان در عرصه های تصمیم گیری و تصمیم سازی است.  

گروه سیاسی/مساله تقابل انقلاب اسلامی و استکبارجهانی، داستانی است که از بهمن 57 کلید آن زده شده است و استکبار بعد از، از دست دادن منافع خود در ایران اسلامی، به دشمنی و خصومت با ملت ایران مشغول است. در این بین دوخط "ستیز با استکبار" و "تعامل با استکبار"، سال‌هاست که در تقابل با یکدیگر قرار دارند و در هر دوره این تقابل رنگ و لعاب ویژه‌ای به خود می‌گیرد.

خط تعامل، از شرایط جدید کشور فرصتی برای خود فراهم آورده تا بار دیگر گزاره‌های پوچ خود را برای فریب افکارعمومی مطرح سازد و این در حالی است که رهبر معظم انقلاب اسلامی با دقت نظر تاکید دارند: «کسانی که می‌خواهند دشمنی خباثت‌آلود آمریکا و برخی دنباله‌روهای آن را با بزک تبلیغاتی و رسانه‌ای بپوشانند، در واقع به ملت و کشور خیانت می‌کنند.»

در همین راستا خبرنگار پایگاه بصیرت گفت و گویی را با دو تن از نمایندگان مجلس ترتیب داده که شما را به خواندن آن دعوت می‌کنیم.

***

سید امیر حسین قاضی زاده هاشمی، عضو کمیسیون اجتماعی مجلس در باب استکبار ستیزی و شیوه‌های استعماری برای مهار کشورهای وابسته می‌گوید: «اگر تاریخ شبه قاره هند که شامل هند، پاکستان فعلی، بنگلادش فعلی و کشمیر با تمام متعلقاتش را مرور کنید، در زمانی که انگلیسی‌ها بر هندوستان تسلط داشتند، در آن زمان حدود 300 تا 400 میلیون جمعیت داشت که توسط 100 هزار انگلیسی اداره می‌شد. سوالی که مطرح می‌شود این است که این 100 هزار نفر انگلیسی چطور توانستند بر 400 میلیون نفر مسلط شوند، کاری که انگلیسی‌ها کردند این بود که در هر منطقه از هند آن قومیت یا مذهبی که در اقلیت بود را حاکم کردند، لذا اقلیت برای حفظ موقعیت خود مجبور بود به این قدرت خارجی وابسته باشد. در حقیقت انگلیس نوابی را از اقلیت جامعه از طرف خود بر مصادر قدرت گماشت، آن اقلیت هم برای حفظ قدرت و منافع خود به این دلیل که در جامعه خود محبوبیتی نداشتند و برخاسته از متن مردم نبودند وابستگی خود را به انگلیس حفظ کردند.« 

وی با تطبیق این شیوه با وضعیت کنونی کشور می‌گوید: «عده‌ای هم در کشور ما هستند که نگاه لیبرال و تمدن غربی را نگاه و تمدن برتر می‌دانند. این افراد دین، اسلام و سابقه تمدنی کشور را قابل توجه برای اداره کشور نمی‌دانند.» 

قاضی زاده می‌افزاید: «گذشته از این، عمده کسانی که در جمع انقلابیون بوده، با فرهنگ انقلاب آشنا هستند، همان‌هایی که با فرهنگ و تمدن غربی مبارزه کردند و آن را براندازی کردند، امروز به اردوگاه آمریکایی‌ها پیوسته‌اند و به دنبال حل و فصل مسائل با آمریکایی‌ها هستند و این بیشتر به واسطه همان استدلالی است که صاحبان منصب و قدرت در هند عمل می‌کردند. این مجموعه به دلیل این که محبوبیت مردمی خود را از دست دادند برای حفظ موقعیت و بقای خود یک نوع وابستگی به قدرت‌های خارجی را برای خود تعریف کرده‌اند.» 

عضو کمیسیون اجتماعی مجلس با اشاره به مساله رابطه با آمریکا گفت: «کسانی که به دنبال رابطه با آمریکا هستند، برای این که بتوانند عملکرد خود را در نظر مردم مشروع و مقبول جلوه دهند باید چهره‌ای زیبا از قدرت و ثروت آمریکا جلوه‌گر کنند و از طرفی هم کاری کنند که جنایات و خیانات آمریکا به فراموشی سپرده شود. با این دو روش سعی در بزک کردند چهره کریه آمریکا دارند؛ با این استدلال که آمریکا مهد علم، هنر و تمدن است و از طرفی با پنهان کردن خباثت و ددمنشی‌های آمریکا کاری می‌کنند که چهره خائن و خبیث آمریکا از حافظه تاریخی مردم پاک شود.»

قاضی زاده هاشمی با بیان اینکه کلمه توحید"لا اله الا الله" که مظهر اسلام است دو بخش اصلی دارد اضافه کرد: «بخش اول نفی استکبار، سلطه و شیطان است و بخش دوم بندگی خداست، اگر این دو جنبه کلمه توحید به درستی از لحاظ معرفتی در بین مردم آموخته شود و مردم نفی توحید و بندگی حق را در کنار هم درک کنند خودبه‌خود از فریب خوردن توسط شیاطین انس و جن مصون می‌شوند.»

احمد بخشایش اردستانی عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس نیز در توصیف مظاهر استکبارستیزی بیان می‌دارد: «قدرت زورگو، نخوت و ظلم از مظاهر استکبارستیزی هستند. آمریکا، انگلیس یا هر کشوری که در جهان زورگویی کند در جبهه استکبار قرار دارد. در داخل کشور هم کسانی که زورگو و مستبد باشند جزئی از استکبار محسوب می‌شوند. در داخل هم آقازاده‌هایی که غرور، تکبر، ثروت و قدرت را منحصر در خود بدانند و جامعه را از ارزش‌های اسلامی تهی کرده و رفتاری مستکبرانه داشته‌اند، هیچ فرقی با مستکبران عالم ندارند.»

عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس مطرح کرد: «رهبر معظم انقلاب همواره بر این مسئله مهم تاکید دارند که نیروهای معتقد به انقلاب و ارزشی باید در صحنه باشند. اگر این افراد در صحنه نباشند کسانی به قدرت می‌رسند که در سالهای گذشته نتوانستند در مراکز قدرت سهیم باشند و همواره سعی می‌کنند چهره آمریکا را تطهیر کنند.»

وی در ادامه با تبیین دو خط فکری متفاوت در کشور می‌گوید: «امروز دو تفکر وجود دارد؛ یک تفکر رهبر معظم انقلاب است که می‌فرمایند ما هیچ نیازی به رابطه با آمریکا نداریم، سیاستمداران آمریکا سعی می‌کنند ما را در موضع انفعالی قرار دهند و منزوی کنند, اما اقتدار و ابهت جمهوری اسلامی ایران در روحیه استکبارستیزی آن است. یک تفکر دیگر که می‌گویند درخت انقلاب 35 سال است که تنومند شده و امروز بدون آنکه ضرری داشته باشد، می‌توانیم با آمریکا مذاکره کنیم. همچنین معتقدند باید با آمریکا در تعامل باشیم و در این راستا افرادی هستند که تلاش می‌کنند نیروهای ارزشی و انقلابی را مقصر در ضعف اقتصادی معرفی کنند.»

وی خاطر نشان می‌کند: «امروز دو جریان در کشور وجود دارد، یک عده به دنبال رابطه با آمریکا و حل مسائل اقتصادی از این راه هستند و یک عده هم اعتقاد دارند با اقتصاد مقاومتی و اتکا به سرمایه‌های درونی مشکلات اقتصادی قابل حل و جبران است.»

تهیه و تنظیم: سید محمد مشکوة الممالک

تلاشهای برخی از جریانات سیاسی برای تطهیر چهره آمریکا یکی از فعالیتهایی که پس از برجام به شدت دنبال می شود؛ در این راستا مقام معظم رهبری بارها این رفتار را نوعی خطای استراتژیک قلمداد کرده اند و در دیدار اخیرشان با دانشجویان و دانش آموزان در این زمینه می فرمایند: کسانی مغرضانه و با خط‌دهی آمریکا و یا ساده‌لوحانه تلاش کرده‌اند با چشم‌پوشی بر تجربیات مکرر ملت، چهره‌ای بزک‌کرده از آمریکا ترسیم و این‌گونه وانمود کنند که اگر آمریکایی‌ها، روزی دشمن ایران بوده‌اند، امروز دست از آن توطئه‌ها کشیده‌اند !

مذاکره با آمریکا تاکتیک است یا راهبرد ؟

جدال جریانات سیاسی در عرصه افکار عمومی این نتیجه را در پی داشته که بسیاری از واژه های سیاسی و امنیتی را تبدیل به ادبیاتی عمومی نموده است. دو نمونه از این واژه ها، راهبرد و تاکتیک می باشد. تاکتیک در امور سیاسی به هرگونه برنامه ریزی مرحله ای اطلاق می شود که در مراحل مختلف خود، دستیابی به هدفهای تعیین شده استراتژیک را نزدیک تر می سازد و راهبرد یا استراتژی به تعیین خط و مشی کلی که برنامه بلند مدت یک کشور را مشخص می کند اطلاق می گردد. غالبا تاکتیک ها که برنامه های کوتاه مدت هستند با راهبردهای نظام در یک جهت قرار دارند ولی لزوما همیشه این اتفاق نمی افتد. نمونه بارز این موضوع در شرایط سیاسی امروز کشور ما را می توان در تعبیر نرمش قهرمانانه دید. مهمترین پیام این تعبیر که توسط مقام معظم رهبری مطرح گردید این بود که در رویارویی هسته ای با غرب می توان در برخی موضوعات به صورت تاکتیکی عقب نشینی کرد یعنی موقتا بر خلاف راهبرد حرکت کرد و سپس در ادامه حرکت این عقب نشینی ها را جبران نمود. برجام را می توان حاصل تاکتیک نرمش قهرمانانه دانست و اگرچه در ظاهر آن، و امتیازات داده شده و گرفته شده حرف و حدیث های زیادی وجود دارد ولی بسیاری از صاحبنظران، خاتمه یافتن موضوع هسته ای را در راستای حرکت کلی نظام و آرمان های انقلاب، حرکتی مثبت می دانند.

نکته مهم در حرکات تاکتیکی مغایر با راهبرد، موقتی بودن آن است. اگر عقب نشینی های تاکتیکی استمرار داشته باشد جبران آنها در آینده ممکن نیست و چه بسا راهبردهای نظام را تغییر می دهد. یعنی این خطر وجود دارد که این دسته از تاکتیک ها منجر به استحاله نظام شوند. برای نمونه مذاکره ما با آمریکا یک رابطه تاکتیکی است و نه استراتژیک؛ لذا مقام معظم رهبری بارها تأکید کرده اند که ما فقط در موضوع هسته ای با آمریکا مذاکره می کنیم و لا غیر. رئیس جمهور و وزیر امور خارجه نیز بارها بر این موضوع صحه گذاشته اند؛ ولیکن برخی اقدامات و موضع گیریهای متناقض ضرورت هوشیاری بیشتر مسئولین را طلب می کند.

هدف از مذاکره

اظهارات برخی مسئولین و مناظره عده ای از روشنفکرنماها با این پیام که "در این دو سال ایران و آمریکا نزدیک تر شدند" بسیار تعجب برانگیز است. مگر هدف از مذاکره نزدیکی دو کشور بوده است؟ آیا می توان به نزدیک تر شدن به کشوری افتخار کرد که همواره از دشمنان ما حمایت سیاسی، مالی و نظامی نموده وهنوز هم بر آن سیاست است؟ آیا نزدیک تر شدن به کشوری که با حمایت از جنایات آل سعود در یمن هزاران مسلمان بی گناه را به خاک و خون کشیده است و همچنان به جنایت خود ادامه می دهد افتخار است؟ جنایت آمریکا در عراق، افغانستان و مخصوصا سوریه و همچنین حمایت کامل از رژیم غاصب صهیونیستی و شراکت در جنایات آنها تنها بخشی از پرونده سیاه آمریکا در منطقه است. لذا اگر هم در موضوع هسته ای با آمریکا مذاکره کردیم، این مذاکره تاکتیکی بوده و نه راهبردی و ملت ایران هرگز به دنبال نزدیکی با آمریکا نیست.

تلاش برای تبدیل مذاکره به خواسته ای عمومی

امروز عده ای سعی می کنند با تکیه بر این مطلب که "خواست ملی، حکومتها را وادار به انتخاب راه جدید می کند" و امروز خواست ملت ایران ایستادگی مقابل آمریکا نیست رابطه با آمریکا را به خواسته ای عمومی تبدیل کنند. این موضوع که اراده ملتها اصالت دارد کلمه حقی است که بعضی از اوقات برای مقاصد باطل از آن استفاده می شود. خواست ملت ایران در سال 57 و در انقلاب اسلامی تجلی یافت، که با تغییر حکومت راه جدیدی را برای خود برگزید. اصرار بر این راه در طول 8 سال جنگ تحمیلی و پایداری بر آن در فتنه 88 و 9 دی ، هر گونه شبهه ای را از بین می برد. هرسال در راهپیمایی روز قدس و 22 بهمن اراده ملت ایران به نمایش گذاشته می شود. پس چنین تصوری که اراده یک جریان سیاسی نوظهور و یا جریانات معاند همان اراده ملی است، تصوری غلط بوده که باید اصلاح گردد.

امروز عده ای در تلاش هستند که به مردم این را بباورانند که ماهیت آمریکا تغییر کرده و دیگر رفتار خصمانه ای با ما ندارد و لذا مرتب از رابطه با آمریکا سخن به میان می آورند!!.

توطئه امروز آمریکا در دنیای اسلام و به وجود آوردن غده ای سرطانی به نام داعش به مراتب خطرناکتر از فتنه های این کشور در سالهای قبل است، ادامه حمایت از رژیم صهیونیستی، آل سعود، منافقین نمونه هایی از رفتار خصمانه امروز آمریکاست. و لذا مقام معظم رهبری امروز آمریکا را نه تنها شیطان بزرگ بلکه اتم مصادیق استکبار می داند.ایشان در جمع دانشجویان و دانش آموزان نیز مجددا بر این موضوع تأکید می کنند و می فرمایند"آمریکا، همان آمریکای قدیم است اما عده‌ای مغرض و یا ساده‌لوح تلاش می‌کنند این دشمن توطئه‌گر را در افکار عمومی ملت به فراموشی و غفلت بسپارند تا آمریکا در فرصتی مناسب خنجر را از پشت فرو کند".

اگرچه 13 آبان به عنوان روز ملی مبارزه با استکبار جهانی در محافل داخلی گرامی داشته می شود ولیکن باید مراقب باشیم که اصرار برخی جریانات برای تطهیر چهره کریه آمریکا، بسیار خطرناک بوده و گذشته از اینکه خطر تحریف نظام را در پی دارد می تواند وحدت و همدلی مردم را خدشه دار کند. مبادا این نگاه غلط که باید تنش بین دو کشور به هر قیمتی رفع شود بر جامعه حاکم شود. لذا انتظار می رود مسئولان با اتخاذ مواضع صریح خود عنایت بیشتری به راهبردهای نظام داشته باشند.